Wśród zaś systemów wychowania resocjalizującego, stosowanych w ramach tej kurateli, możemy wyróżnić dwie podstawowe kategorie. Pierwszą z nich określamy jako kuratelę opartą na systemie kontroli, drugą jako kuratelę nawiązującą do procedur służby społecznej (social worku), a w tym do tzw. techniki indywidualnych przypadków, czyli caseworku. Stosując kuratelę eksponującą kontrolę, kurator stara się przede wszystkim zmusić podopiecznego do zmiany swojego trybu życia, a następnie kontroluje, czy i w jakim stopniu następuje ta zmiana. W wypadku zaobserwowanych odchyleń, kurator krytykuje podopiecznego i ostrzega go, że ponownie odwoła się do decyzji sądu. Kuratela kontrolna polega więc na tym, aby zorganizować rodziców, nauczycieli, pracodawców i inne osoby, od których wychowanek jest zależny, i utworzyć pewien system nacisku i kontroli, natomiast kuratela oparta na caseworku stara się wytworzyć system zachęt oraz związać wychowanka więzami zależności przede wszystkim wewnętrznej. Seminarium naukowe, zorganizowane staraniem UNESCO w Antwerpii w 1956 r., poświęcone stosowaniu procedury caseworku w wychowaniu młodzieży niedostosowanej społecznie, wykazało, że jakkolwiek jest to system oddziaływań w wielu wypadkach bardzo owocny, to jednak w klasycznej formie nie może być wobec młodzieży wykolejonej przestępczo stosowany. Potwierdzają to doświadczenia zgromadzone przez Zespół Problemów Resocjalizacji, istniejący swego czasu przy Instytucie Pedagogiki U. W. Casęwork w klasycznym wydaniu nie uwzględnia bowiem specyficznej sytuacji wychowania resocjalizującego oraz stanów osobowościowych, charakterystycznych dla przestępczego wykolejenia.

Wśród zaś systemów wychowania resocjalizującego, stosowanych w ramach tej kurateli, możemy wyróżnić dwie podstawowe kategorie. Pierwszą z nich określamy jako kuratelę opartą na systemie kontroli, drugą jako kuratelę nawiązującą do procedur służby społecznej (social worku), a w tym do tzw. techniki indywidualnych przypadków, czyli caseworku. Stosując kuratelę eksponującą kontrolę, kurator stara się przede wszystkim zmusić podopiecznego do zmiany swojego trybu życia, a następnie kontroluje, czy i w jakim stopniu następuje ta zmiana. W wypadku zaobserwowanych odchyleń, kurator krytykuje podopiecznego i ostrzega go, że ponownie odwoła się do decyzji sądu. Kuratela kontrolna polega więc na tym, aby zorganizować rodziców, nauczycieli, pracodawców i inne osoby, od których wychowanek jest zależny, i utworzyć pewien system nacisku i kontroli, natomiast kuratela oparta na caseworku stara się wytworzyć system zachęt oraz związać wychowanka więzami zależności przede wszystkim wewnętrznej. Seminarium naukowe, zorganizowane staraniem UNESCO w Antwerpii w 1956 r., poświęcone stosowaniu procedury caseworku w wychowaniu młodzieży niedostosowanej społecznie, wykazało, że jakkolwiek jest to system oddziaływań w wielu wypadkach bardzo owocny, to jednak w klasycznej formie nie może być wobec młodzieży wykolejonej przestępczo stosowany. Potwierdzają to doświadczenia zgromadzone przez Zespół Problemów Resocjalizacji, istniejący swego czasu przy Instytucie Pedagogiki U. W. Casęwork w klasycznym wydaniu nie uwzględnia bowiem specyficznej sytuacji wychowania resocjalizującego oraz stanów osobowościowych, charakterystycznych dla przestępczego wykolejenia.