Natomiast realizacyjne na preferowaniu przekazów, które podają środki i sposoby realizacji tych zadań. Zarówno jedne, jak i drugie mogą być mniej lub bardziej autonomizujące odbiorcę. Im więcej w ukierunkowywaniu wynikowym przekazów, które podają zadania cząstkowe ukazując ich związek z zadaniami nadrzędnymi, im więcej przekazów, ukazujących cele i wartości, które stanowią postulatywną podstawę kompleksu zadań, tym bardziej można mówić o intelektualizowa- niu psychiki osoby wychowywanej. A im bardziej jest ona intelektuąłi- zowana, tym bardziej jest zdolna i skłonna działać autonomicznie. Podobnie jest w przypadku ukierunkowywania realizacyjnego. Tym bardziej intelektualizuje ono psychikę osoby wychowywanej i autonomizuje ją, im bardziej przekazy proceduralne dominują nad szczegółowo instrukcyj- nymi a przekazy normodawcze i wskazujące na zasady działania dominuję nad przekazami prezentującymi sztywne wzory postępowania. Oczywiście, ukierunkowywanie realizacyjne jest bardziej efektywne, jeżeli osoba wychowywana (jako odbiorca przekazów) jest również zorientowana w zakresie celów i zadań nadrzędnych. Dlatego też w praktyce stosuje się najczęściej ukierunkowywanie wynikowo-realizacyjne, w różnym stopniu i zakresie intelektualizujące psychikę osoby wychowywanej, a więc i autonomizujące ją. Łatwo zauważyć, że wymienione kategorie przekazów sterujących są mniej lub bardziej autonomizujące, czyli zakładają określony zakres samodzielności i inicjatywy wychowanka. Niewiele oczekuje samodzielności nadawca przekazu wynikowego i równocześnie cząstkowego oraz ściśle instruującego, natomiast bardzo wiele oczekuje, nadając przekaz dotyczący zasad postępowania.

Natomiast realizacyjne na preferowaniu przekazów, które podają środki i sposoby realizacji tych zadań. Zarówno jedne, jak i drugie mogą być mniej lub bardziej autonomizujące odbiorcę. Im więcej w ukierunkowywaniu wynikowym przekazów, które podają zadania cząstkowe ukazując ich związek z zadaniami nadrzędnymi, im więcej przekazów, ukazujących cele i wartości, które stanowią postulatywną podstawę kompleksu zadań, tym bardziej można mówić o intelektualizowa- niu psychiki osoby wychowywanej. A im bardziej jest ona intelektuąłi- zowana, tym bardziej jest zdolna i skłonna działać autonomicznie. Podobnie jest w przypadku ukierunkowywania realizacyjnego. Tym bardziej intelektualizuje ono psychikę osoby wychowywanej i autonomizuje ją, im bardziej przekazy proceduralne dominują nad szczegółowo instrukcyj- nymi a przekazy normodawcze i wskazujące na zasady działania dominuję nad przekazami prezentującymi sztywne wzory postępowania. Oczywiście, ukierunkowywanie realizacyjne jest bardziej efektywne, jeżeli osoba wychowywana (jako odbiorca przekazów) jest również zorientowana w zakresie celów i zadań nadrzędnych. Dlatego też w praktyce stosuje się najczęściej ukierunkowywanie wynikowo-realizacyjne, w różnym stopniu i zakresie intelektualizujące psychikę osoby wychowywanej, a więc i autonomizujące ją. Łatwo zauważyć, że wymienione kategorie przekazów sterujących są mniej lub bardziej autonomizujące, czyli zakładają określony zakres samodzielności i inicjatywy wychowanka. Niewiele oczekuje samodzielności nadawca przekazu wynikowego i równocześnie cząstkowego oraz ściśle instruującego, natomiast bardzo wiele oczekuje, nadając przekaz dotyczący zasad postępowania.