Różne odmiany antropotechniki i kulturotechniki nie wyczerpują repertuaru technik sterowania resocjalizującego. Należy równocześnie podkreślić, że w systemie oddziaływań zgodnych z ideałem wychowania socjalistycznego wszystkie techniki omawiane dotychczas są służebne w stosunku do tzw. autorealizacji, czyli samowychowania. Samowychowanie wyróżnia się tym, iż narzędziem realizacji wychowawczej jest ta sama osoba, która jest zarazem przedmiotem oddziaływań wychowawczych. Stosowanie wspomnianej techniki obserwujemy np. w pracy samouków czy w aktywności osób pracujących nad urabianiem własnego charakteru. Doniosłe znaczenie samowychowania wynika stąd, iż stanowi ono istotny składnik każdego faktu wychowawczego, a więc i całego procesu wychowania. W każdym bowiem fakcie wychowawczym dostrzegamy aktywność osoby wychowywanej, a rozwój progresywny każdego wychowania na tym właśnie polega, iż owa aktywność coraz bardziej determinuje proces socjalizacji i związane z tym integrowanie się postaw oraz formowanie się charakteru. Sygnalizując przedstawione wyżej zdarzenia powiemy, że antropotechnika i kulturotechnika sterowania resocjalizującego mają sens o tyle,
ile uda się za ich pomocą zainspirować i odpowiednio zintensyfikować samowychowanie. Mówiąc zaś o samowychowaniu, mamy na myśli ogół poczynań określonego człowieka, które polegają na wysuwaniu przez niego samego tych lub innych celów i na samodzielnym przysposabianiu się do ich realizacji. Istotą tych poczynań jest stawianie sobie wymagań, które zakładają podporządkowanie własnego postępowania przyjętym wzorom oraz samokontrola i samoocena. Zakłada się przy tym, iż ów człowiek stara się poznać samego siebie, rozeznać się we własnej sytuacji życiowej oraz własnych perspektywach i możliwościach.

Różne odmiany antropotechniki i kulturotechniki nie wyczerpują repertuaru technik sterowania resocjalizującego. Należy równocześnie podkreślić, że w systemie oddziaływań zgodnych z ideałem wychowania socjalistycznego wszystkie techniki omawiane dotychczas są służebne w stosunku do tzw. autorealizacji, czyli samowychowania. Samowychowanie wyróżnia się tym, iż narzędziem realizacji wychowawczej jest ta sama osoba, która jest zarazem przedmiotem oddziaływań wychowawczych. Stosowanie wspomnianej techniki obserwujemy np. w pracy samouków czy w aktywności osób pracujących nad urabianiem własnego charakteru. Doniosłe znaczenie samowychowania wynika stąd, iż stanowi ono istotny składnik każdego faktu wychowawczego, a więc i całego procesu wychowania. W każdym bowiem fakcie wychowawczym dostrzegamy aktywność osoby wychowywanej, a rozwój progresywny każdego wychowania na tym właśnie polega, iż owa aktywność coraz bardziej determinuje proces socjalizacji i związane z tym integrowanie się postaw oraz formowanie się charakteru. Sygnalizując przedstawione wyżej zdarzenia powiemy, że antropotechnika i kulturotechnika sterowania resocjalizującego mają sens o tyle,
ile uda się za ich pomocą zainspirować i odpowiednio zintensyfikować samowychowanie. Mówiąc zaś o samowychowaniu, mamy na myśli ogół poczynań określonego człowieka, które polegają na wysuwaniu przez niego samego tych lub innych celów i na samodzielnym przysposabianiu się do ich realizacji. Istotą tych poczynań jest stawianie sobie wymagań, które zakładają podporządkowanie własnego postępowania przyjętym wzorom oraz samokontrola i samoocena. Zakłada się przy tym, iż ów człowiek stara się poznać samego siebie, rozeznać się we własnej sytuacji życiowej oraz własnych perspektywach i możliwościach.