Niezaprzeczalny jest fakt, że człowiek dąży do innych ludzi, że z natury swej pragnie się z nimi wiązać, a więc kochać i być kochanym, że największym cierpieniem jest poczucie osamotnienia. Ale zdolność kochania nie jest mu dana w gotowej formie. Zdolność tę musi ukształtować w swojej psychice, aby stała się ośrodkiem jego życia, nadawała mu sens i barwę. Od niej zależy, czy jego życie będzie udane. Współczesne teorie i praktyka psychoterapeutyczna widzą główną przyczynę zaburzeń psychicznych i różnych spaczeń rozwojowych, prowadzących coraz częściej do ucieczki z życia, w braku pozytywnych ustosunkowań wzajemnych ludzi do siebie. Jest to brak wzajemnej życzliwości w stosunkach rodzinnych, koleżeńskich, zawodowych itp. – czyli w niezdolności człowieka współczesnego do kochania. Ze wszystkiego, co było powiedziane, wynika, że danie poprawnej pod względem logicznym definicji miłości jest trudne, a może i niemożliwe. Najbogaciej i najgłębiej ujmują to zagadnienie literatura piękna i dzieła sztuki. Od zarania kultury ludzkiej miłość, zwłaszcza erotyczna, ale również i macierzyńska, przyjacielska, miłość ojczyzny – jest centralnym tematem twórczości artystycznej. Jeśli jednak tym samym słowem oznaczamy ustosunkowania pozytywne do tak różnorodnych obiektów, przejawiające się w tak różnorodnej formie – to widocznie upatrujemy w nich coś wspólnego, coś, co jest dla nich znamienne, co je charakteryzuje. Otóż w odczuciu każdego człowieka znamienny dla postawy zwanej miłością jest pierwiastek bezinteresowności, ofiarności i zależnie od stopnia jego przejawiania się w różnych rodzajach miłości oceniamy te postawy, przyznając im większą czy mniejszą wartość. Można by najogólniej następująco określić pojęcie miłości: Jest to pozytywne ustosunkowanie się człowieka do jakiegoś obiektu, które wyraża się specyficznym upodobaniem sobie w tym obiekcie i w związku z tym mniej lub bardziej silnym dążeniem do niego, aż do zjednoczenia się, utożsamienia, całkowitego zespolenia.

Niezaprzeczalny jest fakt, że człowiek dąży do innych ludzi, że z natury swej pragnie się z nimi wiązać, a więc kochać i być kochanym, że największym cierpieniem jest poczucie osamotnienia. Ale zdolność kochania nie jest mu dana w gotowej formie. Zdolność tę musi ukształtować w swojej psychice, aby stała się ośrodkiem jego życia, nadawała mu sens i barwę. Od niej zależy, czy jego życie będzie udane. Współczesne teorie i praktyka psychoterapeutyczna widzą główną przyczynę zaburzeń psychicznych i różnych spaczeń rozwojowych, prowadzących coraz częściej do ucieczki z życia, w braku pozytywnych ustosunkowań wzajemnych ludzi do siebie. Jest to brak wzajemnej życzliwości w stosunkach rodzinnych, koleżeńskich, zawodowych itp. – czyli w niezdolności człowieka współczesnego do kochania. Ze wszystkiego, co było powiedziane, wynika, że danie poprawnej pod względem logicznym definicji miłości jest trudne, a może i niemożliwe. Najbogaciej i najgłębiej ujmują to zagadnienie literatura piękna i dzieła sztuki. Od zarania kultury ludzkiej miłość, zwłaszcza erotyczna, ale również i macierzyńska, przyjacielska, miłość ojczyzny – jest centralnym tematem twórczości artystycznej. Jeśli jednak tym samym słowem oznaczamy ustosunkowania pozytywne do tak różnorodnych obiektów, przejawiające się w tak różnorodnej formie – to widocznie upatrujemy w nich coś wspólnego, coś, co jest dla nich znamienne, co je charakteryzuje. Otóż w odczuciu każdego człowieka znamienny dla postawy zwanej miłością jest pierwiastek bezinteresowności, ofiarności i zależnie od stopnia jego przejawiania się w różnych rodzajach miłości oceniamy te postawy, przyznając im większą czy mniejszą wartość. Można by najogólniej następująco określić pojęcie miłości: Jest to pozytywne ustosunkowanie się człowieka do jakiegoś obiektu, które wyraża się specyficznym upodobaniem sobie w tym obiekcie i w związku z tym mniej lub bardziej silnym dążeniem do niego, aż do zjednoczenia się, utożsamienia, całkowitego zespolenia.