W zależności od tego pierwiastka altruistycznego rozróżniamy postawy o różnym stopniu egocentryzmu i alterocentryzmu. Brak – lub wybitna niedomoga – tego pierwiastka charakteryzuje postawy egocentryczne, czyli nastawienie na samego siebie. Są one normalne u całkiem małych dzieci, które nie odróżniają jeszcze dostatecznie siebie, swoich przeżyć, od przeżyć innych ludzi, które nie są w stanie wyjść poza własny punkt widzenia i odczuwania, są więc ośrodkiem swoich własnych uczuć i pragnień. Jeśli jednak ma nastąpić integracja jednostki ze społeczeństwem, te postawy muszą się uspołecznić. Zdarza się, i to dzisiaj nierzadko, że ta egocentryczna emocjonalność dominuje u wielu ludzi przez całe życie. Pozostają oni ośrodkiem wszystkich swoich przeżyć, nie umieją wczuć się w innych, zrozumieć innych, bo nie umieją i nie chcą spojrzeć na daną sytuację z ich punktu widzenia. Wchodzą na skutek tego w konflikty z innymi ludźmi i w ogóle z życiem. Jeżeli życie nie zaspokaja ich egocentrycznych pragnień, czują się pokrzywdzeni przez los. Przeżywają na skutek tego wiele rozczarowań, zawodów: cierpią i powodują cierpienia innych. Często popadają w różne zaburzenia psychiczne lub też ustosunkowują się nienawistnie, agresywnie do wszystkiego i wszystkich i popadają w konflikty z prawem. Taki bywa los jednostek, które z różnych względów, najczęściej na skutek niesprzyjających warunków wychowawczych, nie rozwinęły owego pierwiastka altruistycznego w swoich ustosunkowaniach społecznych, czyli nie nauczyły się kochać.

W zależności od tego pierwiastka altruistycznego rozróżniamy postawy o różnym stopniu egocentryzmu i alterocentryzmu. Brak – lub wybitna niedomoga – tego pierwiastka charakteryzuje postawy egocentryczne, czyli nastawienie na samego siebie. Są one normalne u całkiem małych dzieci, które nie odróżniają jeszcze dostatecznie siebie, swoich przeżyć, od przeżyć innych ludzi, które nie są w stanie wyjść poza własny punkt widzenia i odczuwania, są więc ośrodkiem swoich własnych uczuć i pragnień. Jeśli jednak ma nastąpić integracja jednostki ze społeczeństwem, te postawy muszą się uspołecznić. Zdarza się, i to dzisiaj nierzadko, że ta egocentryczna emocjonalność dominuje u wielu ludzi przez całe życie. Pozostają oni ośrodkiem wszystkich swoich przeżyć, nie umieją wczuć się w innych, zrozumieć innych, bo nie umieją i nie chcą spojrzeć na daną sytuację z ich punktu widzenia. Wchodzą na skutek tego w konflikty z innymi ludźmi i w ogóle z życiem. Jeżeli życie nie zaspokaja ich egocentrycznych pragnień, czują się pokrzywdzeni przez los. Przeżywają na skutek tego wiele rozczarowań, zawodów: cierpią i powodują cierpienia innych. Często popadają w różne zaburzenia psychiczne lub też ustosunkowują się nienawistnie, agresywnie do wszystkiego i wszystkich i popadają w konflikty z prawem. Taki bywa los jednostek, które z różnych względów, najczęściej na skutek niesprzyjających warunków wychowawczych, nie rozwinęły owego pierwiastka altruistycznego w swoich ustosunkowaniach społecznych, czyli nie nauczyły się kochać.