Jeśli jednak uczuciowość człowieka ogranicza się do owych prymitywnych sposobów ustosunkowania się emocjonalnego, bez włączenia ich w wyżej zorganizowaną postawę, jak miłość do wartości ponadoso- bistych, czyli miłość ideałów, to jest to jeszcze miłość na niższym poziomie organizacji. Znamy z doświadczenia życiowego i z literatury pięknej wiele przykładów uczuciowości na tym poziomie, na przykład kobieta «ślepo» kocha swoje dziecko, a obojętnie patrzy na krzywdę obcego dziecka, jakiś człowiek dąży do dobra własnych dzieci kosztem dobra innych dzieci, wyzyskując ich ojców. Jest to wprawdzie już jakaś miłość, bo jest wyjściem poza czysto egocentryczną postawę – matka pragnie bowiem dobra dziecka nawet kosztem własnych wyrzeczeń – ale taka miłość jest jeszcze bliżej poziomu zwierzęcego niż ludzkiego. Aby stała się miłością prawdziwie ludzką, musi być podporządkowana miłości na wyższym poziomie, jaką jest miłość do wartości ogólnoludzkich, ponadosobistych. miłość erotyczna, jako że może znajdować się na wszystkich poziomach organizacji psychiki i może wykazywać najwyższą intensywność [ustępując jedynie miłości macierzyńskiej], odgrywa wielką rolę w życiu człowieka, zwłaszcza w okresie młodzieńczości. Omówimy ją trochę obszerniej. Jest ona jak każda miłość upodobaniem sobie w swoim obiekcie aż do zjednoczenia się z nim, utożsamienia, całkowitego zespolenia. Od innych rodzajów miłości różni się ona tym, że jest zespoleniem nie tylko psychicznym, ale i fizycznym. Wspiera się na potężnym popędzie seksualnym, który zasila ją swoim dynamizmem. Jak każda miłość, powinna też wspierać się na wrodzonym zawiązku altruistycznym, ale nie zawsze tak bywa. Dlatego miłość erotyczna przedstawia najbogatszą skalę form przejawiania się, od czysto popędowej na poziomie fizjologicznym do najbardziej wysubtelnionej, ofiarnej, altruistycznej. Od zarania kultury fascynuje ona twórców i jest najczęstszym przedmiotem twórczości artystycznej i literackiej.

Jeśli jednak uczuciowość człowieka ogranicza się do owych prymitywnych sposobów ustosunkowania się emocjonalnego, bez włączenia ich w wyżej zorganizowaną postawę, jak miłość do wartości ponadoso- bistych, czyli miłość ideałów, to jest to jeszcze miłość na niższym poziomie organizacji. Znamy z doświadczenia życiowego i z literatury pięknej wiele przykładów uczuciowości na tym poziomie, na przykład kobieta «ślepo» kocha swoje dziecko, a obojętnie patrzy na krzywdę obcego dziecka, jakiś człowiek dąży do dobra własnych dzieci kosztem dobra innych dzieci, wyzyskując ich ojców. Jest to wprawdzie już jakaś miłość, bo jest wyjściem poza czysto egocentryczną postawę – matka pragnie bowiem dobra dziecka nawet kosztem własnych wyrzeczeń – ale taka miłość jest jeszcze bliżej poziomu zwierzęcego niż ludzkiego. Aby stała się miłością prawdziwie ludzką, musi być podporządkowana miłości na wyższym poziomie, jaką jest miłość do wartości ogólnoludzkich, ponadosobistych. miłość erotyczna, jako że może znajdować się na wszystkich poziomach organizacji psychiki i może wykazywać najwyższą intensywność [ustępując jedynie miłości macierzyńskiej], odgrywa wielką rolę w życiu człowieka, zwłaszcza w okresie młodzieńczości. Omówimy ją trochę obszerniej. Jest ona jak każda miłość upodobaniem sobie w swoim obiekcie aż do zjednoczenia się z nim, utożsamienia, całkowitego zespolenia. Od innych rodzajów miłości różni się ona tym, że jest zespoleniem nie tylko psychicznym, ale i fizycznym. Wspiera się na potężnym popędzie seksualnym, który zasila ją swoim dynamizmem. Jak każda miłość, powinna też wspierać się na wrodzonym zawiązku altruistycznym, ale nie zawsze tak bywa. Dlatego miłość erotyczna przedstawia najbogatszą skalę form przejawiania się, od czysto popędowej na poziomie fizjologicznym do najbardziej wysubtelnionej, ofiarnej, altruistycznej. Od zarania kultury fascynuje ona twórców i jest najczęstszym przedmiotem twórczości artystycznej i literackiej.