W początkowym okresie wychowania, a więc wówczas, gdy wychowawca podejmuje realizowanie projektu wychowawczego, do jego obowiązków należy głównie wysuwanie wobec wychowanka celów, przysposabianie go do ich osiągania, stawianie i egzekwowanie wymagań, kontrola ocena dokonywana na gruncie odpowiedniego poznania wychowanka i sytuacji, w których on się znajduje. Ale postęp w wychowaniu, o które tu chodzi, zależy od przekazywania wspomnianych wyżej funkcji samemu wychowankowi. Podstawowym warunkiem przeniesienia głównego ciężaru wychowania z antropotechniki i kulturo- techniki na technikę auto realizacji jest wpojenie osobie resocjalizowanej określonego systemu wartości, a więc i zhierarchizowanych dążeń, oraz wytworzenie odpowiedniej prospołecznej samodzielności i równocześnie doniosłej praktycznie orientacji w świecie. Postulując wiodącą rolę samowychowania w stosowaniu procedur wychowawczych uważamy, że każde skuteczne postępowanie wychowawcze świadczy o odpowiednich związkach między antropotechniką a kulturo- techniką. Starając się przedstawić nasz pogląd na charakter tych związków, nawiążemy do’ twierdzeń sformułowanych przez A. N. Leontiewa (1961). Autor ten sądzi, że sam kontakt z dobrami kultury wydaje się ja- ko środek wychowania konieczny, ale nie wystarczający. Osiągnięcia kulturowe nie są po prostu dane człowiekowi w ucieleśniających je przedmiotach i zjawiskach kultury materialnej i duchowej. Są one tylko w tych przedmiotach i zjawiskach zadatkowane. Aby uczynić je własnymi, człowiek musi nawiązać odpowiednie stosunki z otaczającym go światem za pośrednictwem innych ludzi, tj. w procesie obcowania społecznego.

W początkowym okresie wychowania, a więc wówczas, gdy wychowawca podejmuje realizowanie projektu wychowawczego, do jego obowiązków należy głównie wysuwanie wobec wychowanka celów, przysposabianie go do ich osiągania, stawianie i egzekwowanie wymagań, kontrola ocena dokonywana na gruncie odpowiedniego poznania wychowanka i sytuacji, w których on się znajduje. Ale postęp w wychowaniu, o które tu chodzi, zależy od przekazywania wspomnianych wyżej funkcji samemu wychowankowi. Podstawowym warunkiem przeniesienia głównego ciężaru wychowania z antropotechniki i kulturo- techniki na technikę auto realizacji jest wpojenie osobie resocjalizowanej określonego systemu wartości, a więc i zhierarchizowanych dążeń, oraz wytworzenie odpowiedniej prospołecznej samodzielności i równocześnie doniosłej praktycznie orientacji w świecie. Postulując wiodącą rolę samowychowania w stosowaniu procedur wychowawczych uważamy, że każde skuteczne postępowanie wychowawcze świadczy o odpowiednich związkach między antropotechniką a kulturo- techniką. Starając się przedstawić nasz pogląd na charakter tych związków, nawiążemy do’ twierdzeń sformułowanych przez A. N. Leontiewa (1961). Autor ten sądzi, że sam kontakt z dobrami kultury wydaje się ja- ko środek wychowania konieczny, ale nie wystarczający. Osiągnięcia kulturowe nie są po prostu dane człowiekowi w ucieleśniających je przedmiotach i zjawiskach kultury materialnej i duchowej. Są one tylko w tych przedmiotach i zjawiskach zadatkowane. Aby uczynić je własnymi, człowiek musi nawiązać odpowiednie stosunki z otaczającym go światem za pośrednictwem innych ludzi, tj. w procesie obcowania społecznego.