Zwracając uwagę na ten rodzaj pracy zawodowej musimy jednak pamiętać, że układ nastawień, warunkujący czynności twórcze i samodzielne oraz zainteresowanie pracą, uzależniony jest od charakteru wykonywanych zadań roboczych. Zadania szablonowe, jednostajne nie wzbudzają zainteresowania wykonywaną pracą. Ważnym czynnikiem rozbudzenia inicjatywy pracowniczej i twórczego stosunku do pracy jest włączenie młodzieży pracującej do ruchu racjonalizatorskiego i wynalazczego. Należy jednak hamować inicjatywy, które wyrażają pogoń za zyskiem osobistym kosztem interesów społecznych (np. zmiany obniżające skrycie jakość produktu) lub dążenie do krótkodystansowych korzyści kosztem wystawienia na szwank zdrowia pracownika (wprowadzenie niebezpiecznych metod). Oto np. robotnik z korzyścią dla siebie skraca wyznaczony przez technologa czas galwanizacji, wiedząc, że innowacja ta nie wyjdzie na jaw w bieżącej kontroli technicznej, lecz dopiero u użytkownika, i to po dłuższym zwykle czasie. Tysiące takich odstępstw od technologii składa się na obraz żywotnego nawet w nowych zakładach barbarzyństwa. Inny pracownik ułatwia lub przyspiesza prace wchodzące w kolizję z zasadami b.h.p. Z powyższych ustaleń wynika, iż dla procesu resocjalizacji ważne jest nie tylko to, czy wychowanek po uzyskaniu odpowiedniego statusu wieku i wykształcenia zaczyna pracować, ale i to, jaką pracę wykonuje i w jaki sposób to czyni. Aby włączyć wychowanka do społecznego systemu zakładu pracy, należy więc wybrać pracę dla niego właściwą oraz wziąć pod uwagę te zakłady, których załoga stanowi odpowiednie środowisko wychowawcze (Czapów 1969). Ponadto w początkowym okresie pracy potrzebne jest wychowankom indywidualne doradzanie i pomoc wychowawców, pozwalająca uniknąć wpływów destruktywnych, które przeważnie spotyka się w każdym większym środowisku pracy zawodowej.

Zwracając uwagę na ten rodzaj pracy zawodowej musimy jednak pamiętać, że układ nastawień, warunkujący czynności twórcze i samodzielne oraz zainteresowanie pracą, uzależniony jest od charakteru wykonywanych zadań roboczych. Zadania szablonowe, jednostajne nie wzbudzają zainteresowania wykonywaną pracą. Ważnym czynnikiem rozbudzenia inicjatywy pracowniczej i twórczego stosunku do pracy jest włączenie młodzieży pracującej do ruchu racjonalizatorskiego i wynalazczego. Należy jednak hamować inicjatywy, które wyrażają pogoń za zyskiem osobistym kosztem interesów społecznych (np. zmiany obniżające skrycie jakość produktu) lub dążenie do krótkodystansowych korzyści kosztem wystawienia na szwank zdrowia pracownika (wprowadzenie niebezpiecznych metod). Oto np. robotnik z korzyścią dla siebie skraca wyznaczony przez technologa czas galwanizacji, wiedząc, że innowacja ta nie wyjdzie na jaw w bieżącej kontroli technicznej, lecz dopiero u użytkownika, i to po dłuższym zwykle czasie. Tysiące takich odstępstw od technologii składa się na obraz żywotnego nawet w nowych zakładach barbarzyństwa. Inny pracownik ułatwia lub przyspiesza prace wchodzące w kolizję z zasadami b.h.p. Z powyższych ustaleń wynika, iż dla procesu resocjalizacji ważne jest nie tylko to, czy wychowanek po uzyskaniu odpowiedniego statusu wieku i wykształcenia zaczyna pracować, ale i to, jaką pracę wykonuje i w jaki sposób to czyni. Aby włączyć wychowanka do społecznego systemu zakładu pracy, należy więc wybrać pracę dla niego właściwą oraz wziąć pod uwagę te zakłady, których załoga stanowi odpowiednie środowisko wychowawcze (Czapów 1969). Ponadto w początkowym okresie pracy potrzebne jest wychowankom indywidualne doradzanie i pomoc wychowawców, pozwalająca uniknąć wpływów destruktywnych, które przeważnie spotyka się w każdym większym środowisku pracy zawodowej.