Zwłaszcza w okresie dojrzewania i młodzieńczości popęd ten odgrywa wielką rolę w kształtowaniu się osobowości jednostki. Swym potężnym ładunkiem emocjonalnym pobudza aktywność intelektualną, wrodzoną twórczość, pęd do samorealizacji, a przez pozytywne nastawienie do drugiego człowieka sprzyja uspołecznieniu, socjalizacji osobowości. Jest to jego pozytywna, twórcza funkcja. Ale jego rola może też być ujemna, szkodliwa. Jeśli wzmożona emocjonalność w okresie dojrzewania nie może być skanalizowana w wytworzonych postawach społecznych: w formie serdecznych kontaktów w rodzinie, przyjaznych stosunków w szkole, a zwłaszcza gorącego, właściwego wiekowi młodzieńczemu, ustosunkowania się do różnych «ideałów», to sprawia dojrzewającej młodzieży wiele trudności. Jeśli nie nauczyła się ona miłości do swoich najbliższych, nie potrafi też włączyć rodzącej się miłości erotycznej do tworzącej się jednocześnie postawy społecznej. Doświadczenie życia codziennego i literatura dostarczają wielu przykładów tego rodzaju: obrazy burz i wzlotów, rozbudzonej twórczości, nasilonej tendencji do samorealizacji, a jednocześnie konflikty ze starszym pokoleniem, utrudnione kontakty społeczne w ogóle, kłopoty z samym sobą, zniechęcenie, depresja, rozpacz, a czasami i ucieczka od życia. W okresie tym potęguje się uwrażliwienie na płeć odmienną, rodzi się to, co nazywamy miłością młodzieńczą, a więc wzajemne przyciąganie, wzajemne zainteresowanie swoją odmienną osobowością, wzajemne poszukiwanie zaspokojenia nie zaspokojonych potrzeb przynależności, miłości, akceptacji, uznania. To intensywne ustosunkowanie się erotyczne może się stać silnym bodźcem rozwojowym w kierunku samorealizacji, ale może też zahamować i spaczyć rozwój. Wszystko zależy od tego, czy to ustosunkowanie erotyczne zostanie włączone w tworzącą się jednocześnie postawę społeczną o charakterze bezinteresownej życzliwości, a więc od tego, czy popęd seksualny ulegnie humanizacji, czy też pozostanie na poziomie animalnym.

Zwłaszcza w okresie dojrzewania i młodzieńczości popęd ten odgrywa wielką rolę w kształtowaniu się osobowości jednostki. Swym potężnym ładunkiem emocjonalnym pobudza aktywność intelektualną, wrodzoną twórczość, pęd do samorealizacji, a przez pozytywne nastawienie do drugiego człowieka sprzyja uspołecznieniu, socjalizacji osobowości. Jest to jego pozytywna, twórcza funkcja. Ale jego rola może też być ujemna, szkodliwa. Jeśli wzmożona emocjonalność w okresie dojrzewania nie może być skanalizowana w wytworzonych postawach społecznych: w formie serdecznych kontaktów w rodzinie, przyjaznych stosunków w szkole, a zwłaszcza gorącego, właściwego wiekowi młodzieńczemu, ustosunkowania się do różnych «ideałów», to sprawia dojrzewającej młodzieży wiele trudności. Jeśli nie nauczyła się ona miłości do swoich najbliższych, nie potrafi też włączyć rodzącej się miłości erotycznej do tworzącej się jednocześnie postawy społecznej. Doświadczenie życia codziennego i literatura dostarczają wielu przykładów tego rodzaju: obrazy burz i wzlotów, rozbudzonej twórczości, nasilonej tendencji do samorealizacji, a jednocześnie konflikty ze starszym pokoleniem, utrudnione kontakty społeczne w ogóle, kłopoty z samym sobą, zniechęcenie, depresja, rozpacz, a czasami i ucieczka od życia. W okresie tym potęguje się uwrażliwienie na płeć odmienną, rodzi się to, co nazywamy miłością młodzieńczą, a więc wzajemne przyciąganie, wzajemne zainteresowanie swoją odmienną osobowością, wzajemne poszukiwanie zaspokojenia nie zaspokojonych potrzeb przynależności, miłości, akceptacji, uznania. To intensywne ustosunkowanie się erotyczne może się stać silnym bodźcem rozwojowym w kierunku samorealizacji, ale może też zahamować i spaczyć rozwój. Wszystko zależy od tego, czy to ustosunkowanie erotyczne zostanie włączone w tworzącą się jednocześnie postawę społeczną o charakterze bezinteresownej życzliwości, a więc od tego, czy popęd seksualny ulegnie humanizacji, czy też pozostanie na poziomie animalnym.