Chodzi przy tym o to, aby całokształt sytuacji w zakładzie resocjalizującym inspirował takie zaspokajanie potrzeb, które dokonuje się przez osiąganie celów pewnego typu. Im bardziej np. samodzielnie działa wychowanek, im bardziej jest pomysłowy, im większy jest jego udział w konstruktywnym społecznie systemie współdziałania rówieśniczego, tym bardziej powinno być możliwe zaspokajanie jego potrzeby uznanlia. W ten sposób następuje realizacja celów, których osiąganie wiąże się z potrzebą samorealizacji wychowanka, a równocześnie z potrzebami społecznymi w ten sposób przyczynia się do dalszego rozwoju tych potrzeb.
Z punktu widzenia celów wychowania socjalistycznego sprawą szczególnie doniosłą jest uczestnictwo w grupach wartościowych społecznie, które są źródłem bodźców skłaniających do spontanicznych zachowań konstruktywnych. Czynnikiem postulowanego tu rozwoju osobowości jest więc środowisko społeczne, które uczy swych członków, związanych wzajemną sympatią, reagować spontanicznie, a przy tym realizować ogólne zadania społeczne. Chodzi o takie środowisko społeczne, które nagradza w odpowiedni sposób także i to, co w zachowaniu się człowieka jest indywidualne i oryginalne, a nie tylko to, co schematyczne i szablonowe. Resocjalizacyjna doniosłość techniki grupowej wynika zarówno z jej walorów wychowawczych, jak i opiekuńczych. Funkcję opiekuńczą pełni tzw. społeczna praca z grupą (social group work), dzięki której następuje coraz bardziej efektywne zaspokajanie określonych potrzeb członków grupy w procesie coraz bardziej samodzielnego ich zaspokajania. Chodzi więc o to, aby zaspokajanie potrzeb było w coraz większej mierze rezultatem wzrastającej autonomii grupy oraz wynikało z jej własnych inicjatyw (Konopka 1963). Opiekuńcza rola grupy kształtuje się różnie, zależnie od charakteru instytucji resocjalizującej. Jest ona większą np. w zakładzie poprawczym czy karnym, a mniejsza np. w Kuratorskim Ośrodku Pracy z Młodzieżą. Autonomia grup tworzonych z nieletnich i młodocianych, potrzebujących pomocy, może być większa, jeżeli są one organizowane przez działaczy społecznych lub pracowników służby społecznej skupiają młodzież żyjącą w warunkach otwartych.

Chodzi przy tym o to, aby całokształt sytuacji w zakładzie resocjalizującym inspirował takie zaspokajanie potrzeb, które dokonuje się przez osiąganie celów pewnego typu. Im bardziej np. samodzielnie działa wychowanek, im bardziej jest pomysłowy, im większy jest jego udział w konstruktywnym społecznie systemie współdziałania rówieśniczego, tym bardziej powinno być możliwe zaspokajanie jego potrzeby uznanlia. W ten sposób następuje realizacja celów, których osiąganie wiąże się z potrzebą samorealizacji wychowanka, a równocześnie z potrzebami społecznymi w ten sposób przyczynia się do dalszego rozwoju tych potrzeb.
Z punktu widzenia celów wychowania socjalistycznego sprawą szczególnie doniosłą jest uczestnictwo w grupach wartościowych społecznie, które są źródłem bodźców skłaniających do spontanicznych zachowań konstruktywnych. Czynnikiem postulowanego tu rozwoju osobowości jest więc środowisko społeczne, które uczy swych członków, związanych wzajemną sympatią, reagować spontanicznie, a przy tym realizować ogólne zadania społeczne. Chodzi o takie środowisko społeczne, które nagradza w odpowiedni sposób także i to, co w zachowaniu się człowieka jest indywidualne i oryginalne, a nie tylko to, co schematyczne i szablonowe. Resocjalizacyjna doniosłość techniki grupowej wynika zarówno z jej walorów wychowawczych, jak i opiekuńczych. Funkcję opiekuńczą pełni tzw. społeczna praca z grupą (social group work), dzięki której następuje coraz bardziej efektywne zaspokajanie określonych potrzeb członków grupy w procesie coraz bardziej samodzielnego ich zaspokajania. Chodzi więc o to, aby zaspokajanie potrzeb było w coraz większej mierze rezultatem wzrastającej autonomii grupy oraz wynikało z jej własnych inicjatyw (Konopka 1963). Opiekuńcza rola grupy kształtuje się różnie, zależnie od charakteru instytucji resocjalizującej. Jest ona większą np. w zakładzie poprawczym czy karnym, a mniejsza np. w Kuratorskim Ośrodku Pracy z Młodzieżą. Autonomia grup tworzonych z nieletnich i młodocianych, potrzebujących pomocy, może być większa, jeżeli są one organizowane przez działaczy społecznych lub pracowników służby społecznej skupiają młodzież żyjącą w warunkach otwartych.