Teoretycy i praktycy techniki indywidualnych przypadków przypisujący ogromne znaczenie osobistemu kontaktowi opiekuna-wychowawcy z wychowankiem

Podkreślają, że sprawą zasadniczą w tym kontakcie jest obudzenie u wychowanka woli wykorzystania własnych możliwości dla konstruktywnej zmiany własnej sytuacji życiowej i dla własnego rozwoju. Opiekun wychowawca winien pomóc wychowankowi, by ten zechciał pomóc samemu sobie. Wychowanek od pierwszego momentu powinien odczuć, że jest zaakceptowany i że jego problemy są uznane za ważne i warte troski. Ponadto opiekun-wychowawca powinien możliwie szybko, po zainspirowaniu prośby wychowanka, okazać swoją przydatność, wskazując wyraźne kierunki działania. Musi on także jak najszybciej ukazać możliwości tkwiące w samym wychowanku, obudzić wiarę wychowanka we własne siły. Człowiek bowiem trapiony kłopotami łatwo się zniechęca. Należy szybko również zorientować się, choćby ogólnie, jaki właściwie problem musi być rozwiązany. Jednocześnie trzeba okazać wychowankowi nie tylko rzeczową pomoc, ale i nawiązać z nim również kontakt emocjonalny. Opiekun-wychowawca powinien wzbudzać sympatię i sprawiać ulgę oraz łączyć się z wychowankiem na gruncie wspólnych poczynań. Powinien stać się autorytetem, nie może być to jednak autorytet, który przytłacza i hamuje spontaniczną aktywność wychowanka.