Mówiąc o psychodramie mamy na myśli, podobnie jak w przypadku psychoterapii atakującej, swoistą grę. Chodzi w niej jednak o grę odtwarzającą w sposób improwizowany określone zachowania się w danej sytuacji. Psychodrama polega na odtwarzaniu faktów wywierających wpływ nie tylko na widza, ale i na aktora, z tym, że każdy widz musi w pewnym momencie stawać się aktorem i vice versa. Gra jest improwizowana, a więc ukierunkowana jedynie ogólnie określonym zadaniem, a nie szczegółową instrukcją reżyserską. J. L. Moreno, wyróżniając szereg odmian tej swoistej procedury, jaką jest psychodrama, używa tego terminu w szerokim znaczeniu. Do psycho- dramy zalicza on zabiegi badawcze oraz terapeutyczne i pedagogiczne, posługujące się spontaniczną dramatyzacją (Moreno 1946, 1959 a). Niektórzy autorzy, opisując tego rodzaju metody, stosują zamiennie terminy: psychodrama i odgrywanie ról, czyli tzw. role-playing (Mann 1956). Często spotykane jest ujęcie typologiczne, które wyróżnia dwie zasadnicze odmiany procedury improwizowanej dramatyzacji: psychodramę i so- cjodramę. Zgodnie z tym ujęciem, psychodrama traktowana jest jako metoda głębokiej analizy zachowania się człowieka, której celem jest wykry
cie interpersonalnego podłoża jego osobowości. Wprawdzie często stosowany jest w improwizowanej dramatyzacji kontekst grupowy, można jednak ograniczyć się do interakcji dwuosobowych. Stosowanie wpływu zbiorowości jest niejako środkiem, tworzonym specjalnie w wyżej wymienionym celu, a spontaniczna dramatyzacja stanowi element psychoterapii.

Mówiąc o psychodramie mamy na myśli, podobnie jak w przypadku psychoterapii atakującej, swoistą grę. Chodzi w niej jednak o grę odtwarzającą w sposób improwizowany określone zachowania się w danej sytuacji. Psychodrama polega na odtwarzaniu faktów wywierających wpływ nie tylko na widza, ale i na aktora, z tym, że każdy widz musi w pewnym momencie stawać się aktorem i vice versa. Gra jest improwizowana, a więc ukierunkowana jedynie ogólnie określonym zadaniem, a nie szczegółową instrukcją reżyserską. J. L. Moreno, wyróżniając szereg odmian tej swoistej procedury, jaką jest psychodrama, używa tego terminu w szerokim znaczeniu. Do psycho- dramy zalicza on zabiegi badawcze oraz terapeutyczne i pedagogiczne, posługujące się spontaniczną dramatyzacją (Moreno 1946, 1959 a). Niektórzy autorzy, opisując tego rodzaju metody, stosują zamiennie terminy: psychodrama i odgrywanie ról, czyli tzw. role-playing (Mann 1956). Często spotykane jest ujęcie typologiczne, które wyróżnia dwie zasadnicze odmiany procedury improwizowanej dramatyzacji: psychodramę i so- cjodramę. Zgodnie z tym ujęciem, psychodrama traktowana jest jako metoda głębokiej analizy zachowania się człowieka, której celem jest wykry
cie interpersonalnego podłoża jego osobowości. Wprawdzie często stosowany jest w improwizowanej dramatyzacji kontekst grupowy, można jednak ograniczyć się do interakcji dwuosobowych. Stosowanie wpływu zbiorowości jest niejako środkiem, tworzonym specjalnie w wyżej wymienionym celu, a spontaniczna dramatyzacja stanowi element psychoterapii.