Zajmiemy się teraz różnymi odmianami antropotechniki środowiska, zwanej także techniką środowiskową. Technikę tę charakteryzuje nie tylko odwoływanie się do nacisku członków określonego środowiska i do konsekwencji procesów przemian dokonujących się dzięki aktywności członków grup, które stanowią istotne elementy tego środowiska. Chodzi tu więc także o odwoływanie się do osób wchodzących w skład systemów społecznych wywierających wpływ na osobowość ludzi, którzy do nich należą. Technikę grupową i technikę środowiskową określa się czasem jako socjotechnikę. W szerszym rozumieniu do socjotechniki zalicza się także (poza sterowaniem społecznym służącym aktualnej praktyce) wszelkie odmiany oddziaływań predysponujących, a więc tym samym wszelkie odmiany antropotechniki Należy podkreślić, iż kształtowanie środowiska, szczególnie kulturowego (w ścisłym związku z kształtowaniem zbiorowości społecznej wpływającej istotnie na zachowanie się człowieka), jest w wychowaniu sprawą niezwykle ważną. A działalność wychowawcza jest sprzężona najściślej ze środowiskiem człowieka. „Wychowawca bowiem pisze R. Wroczyński jeśli chce działać skutecznie, tzn. osiągać zamierzone rezultaty w swojej planowej działalności, obejmującej zespoły dzieci, młodzieży i dorosłych, nie może ograniczać się jedynie do zamkniętych oddziaływań na poddane jego pieczy zespoły, ale powinien również dokonywać w środowisku ich życia przemian zgodnych z jego zamierzeniami wychowawczymi A środowisko oddziałuje na człowieka dwojako: jako sytuacja i jako inspiracja. Oddziaływanie sytuacyjne polega na tym, że wpływa na zaspokajanie potrzeb człowieka i wskutek tego przyczynia się do jego uczenia się. Sytuacje, w których żyje człowiek, mogą bądź utrudniać zaspokajanie potrzeb, stając się źródłem frustrujących napięć, bądź też ułatwiać ich zaspokajanie (Frączek 1967). Sytuacje mogą sprzyjać jednym sposobom zaspokajania potrzeb i wskutek tego utrwalać te sposoby, mogą też nie sprzyjać innym sposobom zaspokajania potrzeb i w rezultacie powodować ich eliminowanie.

Zajmiemy się teraz różnymi odmianami antropotechniki środowiska, zwanej także techniką środowiskową. Technikę tę charakteryzuje nie tylko odwoływanie się do nacisku członków określonego środowiska i do konsekwencji procesów przemian dokonujących się dzięki aktywności członków grup, które stanowią istotne elementy tego środowiska. Chodzi tu więc także o odwoływanie się do osób wchodzących w skład systemów społecznych wywierających wpływ na osobowość ludzi, którzy do nich należą. Technikę grupową i technikę środowiskową określa się czasem jako socjotechnikę. W szerszym rozumieniu do socjotechniki zalicza się także (poza sterowaniem społecznym służącym aktualnej praktyce) wszelkie odmiany oddziaływań predysponujących, a więc tym samym wszelkie odmiany antropotechniki Należy podkreślić, iż kształtowanie środowiska, szczególnie kulturowego (w ścisłym związku z kształtowaniem zbiorowości społecznej wpływającej istotnie na zachowanie się człowieka), jest w wychowaniu sprawą niezwykle ważną. A działalność wychowawcza jest sprzężona najściślej ze środowiskiem człowieka. „Wychowawca bowiem pisze R. Wroczyński jeśli chce działać skutecznie, tzn. osiągać zamierzone rezultaty w swojej planowej działalności, obejmującej zespoły dzieci, młodzieży i dorosłych, nie może ograniczać się jedynie do zamkniętych oddziaływań na poddane jego pieczy zespoły, ale powinien również dokonywać w środowisku ich życia przemian zgodnych z jego zamierzeniami wychowawczymi A środowisko oddziałuje na człowieka dwojako: jako sytuacja i jako inspiracja. Oddziaływanie sytuacyjne polega na tym, że wpływa na zaspokajanie potrzeb człowieka i wskutek tego przyczynia się do jego uczenia się. Sytuacje, w których żyje człowiek, mogą bądź utrudniać zaspokajanie potrzeb, stając się źródłem frustrujących napięć, bądź też ułatwiać ich zaspokajanie (Frączek 1967). Sytuacje mogą sprzyjać jednym sposobom zaspokajania potrzeb i wskutek tego utrwalać te sposoby, mogą też nie sprzyjać innym sposobom zaspokajania potrzeb i w rezultacie powodować ich eliminowanie.