Zanim będziemy omawiać tę odmianę kulturo techniki rekreacji, którą nazywamy zajęciami kulturalno-oświatowymi, wskażemy najpierw na istotne różnice pomiędzy kulturotechnijką wykorzystującą sport, turystykę i rekreację wypoczynkowo-rozrywkową, a kulturotechniką wykorzystującą tzw. aktywność kulturalno-oświatową. Aktywność tego rodzaju obejmuje czytelnictwo, korzystanie z radia, telewizji, kina, teatru, sal koncertowych, a także aktywny udział w kołach zainteresowań, teatrze amatorskim, W zespole np. muzycznym, estradowym, plastycznym, czytelniczym, krajoznawczym, w klubie filmowym czy towarzyskim itp.
Jak już wspominaliśmy, wychowawcy wykorzystujący sport w celach resocjalizacji mogą opierać się na już istniejących zainteresowaniach. Inaczej natomiast przedstawia się sprawa wykorzystania aktywności kulturalno-oświatowej. Dla wielu wykolejonych społecznie nieletnich i młodocianych czynne uczestnictwo w zespołach kulturalno-oświatowych kojarzy się z ujemnie w ich środowiskach ocenianym stylem życia. Tego rodzaju zajęciami zajmują się, ich zdaniem, życiowi słabeusze, „frajerzy”,,, błazenkowie”, reprezentujący wartości mające znaczenie w świecie, który jest im obcy, a nawet wrogi. Większość tej młodzieży uważa, że zajęcia kulturalno- -oświatowe to szablonowe, nie interesujące „prasówki”, akcje przygotowywania gazetek ściennych czy konkursy czystości. Osiągnięcie sukcesów w dziedzinie kulturalno-oświatowej jest dla dużej części wychowanków znacznie trudniejsze niż w sporcie.

Zanim będziemy omawiać tę odmianę kulturo techniki rekreacji, którą nazywamy zajęciami kulturalno-oświatowymi, wskażemy najpierw na istotne różnice pomiędzy kulturotechnijką wykorzystującą sport, turystykę i rekreację wypoczynkowo-rozrywkową, a kulturotechniką wykorzystującą tzw. aktywność kulturalno-oświatową. Aktywność tego rodzaju obejmuje czytelnictwo, korzystanie z radia, telewizji, kina, teatru, sal koncertowych, a także aktywny udział w kołach zainteresowań, teatrze amatorskim, W zespole np. muzycznym, estradowym, plastycznym, czytelniczym, krajoznawczym, w klubie filmowym czy towarzyskim itp.
Jak już wspominaliśmy, wychowawcy wykorzystujący sport w celach resocjalizacji mogą opierać się na już istniejących zainteresowaniach. Inaczej natomiast przedstawia się sprawa wykorzystania aktywności kulturalno-oświatowej. Dla wielu wykolejonych społecznie nieletnich i młodocianych czynne uczestnictwo w zespołach kulturalno-oświatowych kojarzy się z ujemnie w ich środowiskach ocenianym stylem życia. Tego rodzaju zajęciami zajmują się, ich zdaniem, życiowi słabeusze, „frajerzy”,,, błazenkowie”, reprezentujący wartości mające znaczenie w świecie, który jest im obcy, a nawet wrogi. Większość tej młodzieży uważa, że zajęcia kulturalno- -oświatowe to szablonowe, nie interesujące „prasówki”, akcje przygotowywania gazetek ściennych czy konkursy czystości. Osiągnięcie sukcesów w dziedzinie kulturalno-oświatowej jest dla dużej części wychowanków znacznie trudniejsze niż w sporcie.