Niezmiernie ważna jest też nauka miłości małżeńskiej, jako przedłużenia miłości erotycznej, aby trwała i zapewniała szczęście i warunki rozwoju nie tylko współpartnerom, ale i przyszłemu potomstwu. Po przeminięciu pierwszej fascynacji rozpoczyna się nauka wzajemnych ustępstw i wyrzeczeń oraz wzajemnego pomagania sobie w rozwoju, w samorealizacji. Własna samorealizacja zaś, czyli rozwój własnych potencji oraz pomaganie drugim w ich rozwoju, daje człowiekowi najpełniejsze szczęście. Najtrudniejsza, ale nieraz i najłatwiejsza jest nauka miłości do Boga. Najłatwiejsza, gdyż znamy z historii dzieci święte od najwcześniejszych chwil ich życia, jak na przykład święta Teresa z Li- sieux, święty Kazimierz Jagiellończyk. Zapewne pozytywne wartości wrodzone i dobre wpływy otoczenia społecznego wspomagały ich samorealizację w kierunku świętości. Najtrudniejsza zaś jest wtedy, gdy złe wpływy otoczenia nie dopuszczają do pozytywnej samorealizacji. Miłość do Boga rozwija się jednocześnie z miłością do swoich najbliższych, a zwłaszcza do matki. I tu jest sprawa zasadnicza. Miłości Boga może uczyć tylko ta osoba, która sama kocha Boga i dziecko kocha w Bogu. Co znaczy dziecko kochać w Bogu? To znaczy kochać w nim te  ideały, które pragnie się w nim zrealizować. Jest to postulat nie tylko religijny, ale w całej pełni psychologiczny, który możemy wyrazić językiem zupełnie świeckim. Prawidłowy rozwój osobowości jest możliwy pod warunkiem ukształtowania prawidłowej hierarchii wartości, która wspiera się na zasadach chrześcijańskich, a więc z nadrzędną wartością – Bogiem. Nie zawsze chcemy jawnie uznawać tę najwyższą wartość, ale miłość do najwyższych wartości moralnych jest głoszona powszechnie, choć rzadziej realizowana. Wszystko to wykazuje ogromny wpływ na rozwój jednostki ludzkiej i całej ludzkości czynnika psychicznego zwanego miłością.

Niezmiernie ważna jest też nauka miłości małżeńskiej, jako przedłużenia miłości erotycznej, aby trwała i zapewniała szczęście i warunki rozwoju nie tylko współpartnerom, ale i przyszłemu potomstwu. Po przeminięciu pierwszej fascynacji rozpoczyna się nauka wzajemnych ustępstw i wyrzeczeń oraz wzajemnego pomagania sobie w rozwoju, w samorealizacji. Własna samorealizacja zaś, czyli rozwój własnych potencji oraz pomaganie drugim w ich rozwoju, daje człowiekowi najpełniejsze szczęście. Najtrudniejsza, ale nieraz i najłatwiejsza jest nauka miłości do Boga. Najłatwiejsza, gdyż znamy z historii dzieci święte od najwcześniejszych chwil ich życia, jak na przykład święta Teresa z Li- sieux, święty Kazimierz Jagiellończyk. Zapewne pozytywne wartości wrodzone i dobre wpływy otoczenia społecznego wspomagały ich samorealizację w kierunku świętości. Najtrudniejsza zaś jest wtedy, gdy złe wpływy otoczenia nie dopuszczają do pozytywnej samorealizacji. Miłość do Boga rozwija się jednocześnie z miłością do swoich najbliższych, a zwłaszcza do matki. I tu jest sprawa zasadnicza. Miłości Boga może uczyć tylko ta osoba, która sama kocha Boga i dziecko kocha w Bogu. Co znaczy dziecko kochać w Bogu? To znaczy kochać w nim te  ideały, które pragnie się w nim zrealizować. Jest to postulat nie tylko religijny, ale w całej pełni psychologiczny, który możemy wyrazić językiem zupełnie świeckim. Prawidłowy rozwój osobowości jest możliwy pod warunkiem ukształtowania prawidłowej hierarchii wartości, która wspiera się na zasadach chrześcijańskich, a więc z nadrzędną wartością – Bogiem. Nie zawsze chcemy jawnie uznawać tę najwyższą wartość, ale miłość do najwyższych wartości moralnych jest głoszona powszechnie, choć rzadziej realizowana. Wszystko to wykazuje ogromny wpływ na rozwój jednostki ludzkiej i całej ludzkości czynnika psychicznego zwanego miłością.