Szereg autorów wysuwa tezę, iż szczególnie doniosłym środkiem resocjalizacji młodzieży jest sport. Jak wynika z wielu danych, u młodzieży przebywającej w zakładach poprawczych i karnych stwierdza się zainteresowania sportem, rozbudzone jeszcze przed jej pobytem w zakładzie. Nawiązanie do tych zainteresowań pozwala włączyć wychowanków w nurt konstruktywnego życia społecznego. Dla znacznej bowiem części młodzieży resocjalizowanej rola sportowca nie koliduje z rolą, która wynika z uczestnictwa w grupie kradnącej, w szajce uprawiającej rabunek czy w kręgu chuligańskim. Co więcej, sport odwołuje się do wielu z tych cech, które są cenione w środowiskach przestępczych: do sprytu, tężyzny i sprawności fizycznej, wytrzymałości, odwagi, zdolności do współdziałania zbiorowego. Rozrywki sportowe przypominają młodzieży resocjalizowanej to, co było dla niej atrakcyjne w dokonywaniu przestępstw, a mianowicie element napięcia, ryzyko wymagające wykazania cenionej przez nią sprawności fizycznej, szybkiej orientacji, a odniesione zwycięstwo daje poczucie przewagi nad innymi ludźmi. Wszystko to bardzo ułatwia wejście w konstruktywne role społeczne poprzez udział w zespołach sportowych, kształtujących takie postawy jak np.: poszanowanie zasad gry, kultura obcowania z przeciwnikiem, wytrwałość. Mimo niewątpliwej atrakcyjności, jaką dla: wychowanków zakładów resocjalizujących mają zajęcia sportowe, wychowawcy muszą się liczyć z dużymi trudnościami, których przyczyną jest nie tylko osłabienie kontroli wewnętrznej u wielu wychowanków, lecz także znacznie niższa fizyczna sprawność w porównaniu z ich rówieśnikami, przebywającymi na wolności (Fiutko 1966). Niemniej jednak właśnie rekreacja poprzez sport może być w wielu wypadkach punktem wyjścia procesu resocjalizacji.

Szereg autorów wysuwa tezę, iż szczególnie doniosłym środkiem resocjalizacji młodzieży jest sport. Jak wynika z wielu danych, u młodzieży przebywającej w zakładach poprawczych i karnych stwierdza się zainteresowania sportem, rozbudzone jeszcze przed jej pobytem w zakładzie. Nawiązanie do tych zainteresowań pozwala włączyć wychowanków w nurt konstruktywnego życia społecznego. Dla znacznej bowiem części młodzieży resocjalizowanej rola sportowca nie koliduje z rolą, która wynika z uczestnictwa w grupie kradnącej, w szajce uprawiającej rabunek czy w kręgu chuligańskim. Co więcej, sport odwołuje się do wielu z tych cech, które są cenione w środowiskach przestępczych: do sprytu, tężyzny i sprawności fizycznej, wytrzymałości, odwagi, zdolności do współdziałania zbiorowego. Rozrywki sportowe przypominają młodzieży resocjalizowanej to, co było dla niej atrakcyjne w dokonywaniu przestępstw, a mianowicie element napięcia, ryzyko wymagające wykazania cenionej przez nią sprawności fizycznej, szybkiej orientacji, a odniesione zwycięstwo daje poczucie przewagi nad innymi ludźmi. Wszystko to bardzo ułatwia wejście w konstruktywne role społeczne poprzez udział w zespołach sportowych, kształtujących takie postawy jak np.: poszanowanie zasad gry, kultura obcowania z przeciwnikiem, wytrwałość. Mimo niewątpliwej atrakcyjności, jaką dla: wychowanków zakładów resocjalizujących mają zajęcia sportowe, wychowawcy muszą się liczyć z dużymi trudnościami, których przyczyną jest nie tylko osłabienie kontroli wewnętrznej u wielu wychowanków, lecz także znacznie niższa fizyczna sprawność w porównaniu z ich rówieśnikami, przebywającymi na wolności (Fiutko 1966). Niemniej jednak właśnie rekreacja poprzez sport może być w wielu wypadkach punktem wyjścia procesu resocjalizacji.