Pod względem rozwoju miłości dochodzi do etapu, w którym umie nie tylko zainteresować się innym, ale zrozumieć go, a rozumiejąc działać dla jego dobra i podejmować za niego odpowiedzialność. Taka dojrzałość miłości jest podstawą dobrego małżeństwa, rodzicielstwa i przyjaźni, jest też podstawą wszelkiego działania społecznego mającego za cel dobro osób. Prócz realnego rozeznania w sytuacji i własnych reakcjach stanowi istotny element dojrzałości osobowej, bo wskazuje sposób działania. «Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice i posiadał wszelką wiedzę i wszelką wiarę tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym» [i Kor 13,3]. Im więcej ludzi dojrzałych w ten sposób będzie w społeczeństwie, tym większa szansa współdziałania i to współdziałania nie będącego następstwem manipulacji lub opartego na podobnych nieświadomych reakcjach [mechanizmy obronne], ale na świadomie wybranych wartościach i celach. Tak rozumiana dojrzałość może wzrastać przez całe życie, nawet mimo chwilowych potknięć czy zahamowań. Przez całe życie człowiek może się stawać coraz bardziej samodzielny w myśleniu, samo- świadomy w działaniu i coraz bardziej kochający innych. W takim rozwoju punktem szczytowym może się stać dopiero śmierć, która przez uwolnienie od wcześniejszych uwarunkowań jest momentem decyzji najbardziej samodzielnej i świadomej, i najbardziej kierowanej miłością, bo będzie spotkaniem osoby, która jest miłością.

Pod względem rozwoju miłości dochodzi do etapu, w którym umie nie tylko zainteresować się innym, ale zrozumieć go, a rozumiejąc działać dla jego dobra i podejmować za niego odpowiedzialność. Taka dojrzałość miłości jest podstawą dobrego małżeństwa, rodzicielstwa i przyjaźni, jest też podstawą wszelkiego działania społecznego mającego za cel dobro osób. Prócz realnego rozeznania w sytuacji i własnych reakcjach stanowi istotny element dojrzałości osobowej, bo wskazuje sposób działania. «Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice i posiadał wszelką wiedzę i wszelką wiarę tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym» [i Kor 13,3]. Im więcej ludzi dojrzałych w ten sposób będzie w społeczeństwie, tym większa szansa współdziałania i to współdziałania nie będącego następstwem manipulacji lub opartego na podobnych nieświadomych reakcjach [mechanizmy obronne], ale na świadomie wybranych wartościach i celach. Tak rozumiana dojrzałość może wzrastać przez całe życie, nawet mimo chwilowych potknięć czy zahamowań. Przez całe życie człowiek może się stawać coraz bardziej samodzielny w myśleniu, samo- świadomy w działaniu i coraz bardziej kochający innych. W takim rozwoju punktem szczytowym może się stać dopiero śmierć, która przez uwolnienie od wcześniejszych uwarunkowań jest momentem decyzji najbardziej samodzielnej i świadomej, i najbardziej kierowanej miłością, bo będzie spotkaniem osoby, która jest miłością.