Mimo niewątpliwej atrakcyjności, jaką dla: wychowanków zakładów resocjalizujących mają zajęcia sportowe, wychowawcy muszą się liczyć z dużymi trudnościami, których przyczyną jest nie tylko osłabienie kontroli wewnętrznej u wielu wychowanków, lecz także znacznie niższa fizyczna sprawność w porównaniu z ich rówieśnikami, przebywającymi na wolności (Fiutko 1966). Niemniej jednak właśnie rekreacja poprzez sport może być w wielu wypadkach punktem wyjścia procesu resocjalizacji. Po pierwsze zajęcia sportowe mają znaczne walory terapeutyczne, ponieważ rozładowują napięcie charakterystyczne dla stanów neurotycznych, redukując lęk w sposób społecznie konstruktywny. Po drugie wzmacniają mechanizmy kontroli wewnętrznej, przyczyniając się do rozwoju zdolności antycypacji konsekwencji własnych czynów. Nadzieja na osiągnięcie sukcesu w sporcie, podtrzymywana dopingiem ze strony towarzyszy, staje się ważkim czynnikiem zwiększonej samokontroli, uwzględniającej także bardziej odległe gratyfikacje. Po trzecie sukcesy indywidualne, stając się sukcesami zespołu i całej zbiorowości, np. zakładu poprawczego, przyczyniają się do wzrostu poziomu uspołecznienia. Szereg korzyści wychowawczych daje także odpowiednio zorganizowana turystyka. Młodzież, a szczególnie młodzież niedostosowana społecznie, bardzo często ulega skłonności do ucieczek i zakazanych podróży, zaspokajając potrzebę nowych wrażeń i manifestując w ten sposób swe pragnienia znalezienia lepszych, dających większe zadowolenie warunków życiowych (Masalskd 1957). Odpowiednio zorganizowana turystyka może nadać tym skłonnościom konstruktywny charakter, ułatwić zintegrowanie grupy, zbliżyć wychowanków do wychowawcy i zainteresować ich historią własnego narodu i pięknem ojczystego kraju (Jarzębowski 1961).

Mimo niewątpliwej atrakcyjności, jaką dla: wychowanków zakładów resocjalizujących mają zajęcia sportowe, wychowawcy muszą się liczyć z dużymi trudnościami, których przyczyną jest nie tylko osłabienie kontroli wewnętrznej u wielu wychowanków, lecz także znacznie niższa fizyczna sprawność w porównaniu z ich rówieśnikami, przebywającymi na wolności (Fiutko 1966). Niemniej jednak właśnie rekreacja poprzez sport może być w wielu wypadkach punktem wyjścia procesu resocjalizacji. Po pierwsze zajęcia sportowe mają znaczne walory terapeutyczne, ponieważ rozładowują napięcie charakterystyczne dla stanów neurotycznych, redukując lęk w sposób społecznie konstruktywny. Po drugie wzmacniają mechanizmy kontroli wewnętrznej, przyczyniając się do rozwoju zdolności antycypacji konsekwencji własnych czynów. Nadzieja na osiągnięcie sukcesu w sporcie, podtrzymywana dopingiem ze strony towarzyszy, staje się ważkim czynnikiem zwiększonej samokontroli, uwzględniającej także bardziej odległe gratyfikacje. Po trzecie sukcesy indywidualne, stając się sukcesami zespołu i całej zbiorowości, np. zakładu poprawczego, przyczyniają się do wzrostu poziomu uspołecznienia. Szereg korzyści wychowawczych daje także odpowiednio zorganizowana turystyka. Młodzież, a szczególnie młodzież niedostosowana społecznie, bardzo często ulega skłonności do ucieczek i zakazanych podróży, zaspokajając potrzebę nowych wrażeń i manifestując w ten sposób swe pragnienia znalezienia lepszych, dających większe zadowolenie warunków życiowych (Masalskd 1957). Odpowiednio zorganizowana turystyka może nadać tym skłonnościom konstruktywny charakter, ułatwić zintegrowanie grupy, zbliżyć wychowanków do wychowawcy i zainteresować ich historią własnego narodu i pięknem ojczystego kraju (Jarzębowski 1961).