Dominację wewnętrznej zależności ze względu na osobę dostrzegamy również w interakcjach charakteryzujących tzw. casework (technika indywidualnych przypadków), stosowany w pewnym zakresie przez pedagogów szkolnych i kuratorów sądowych oraz, w znacznym stopniu, przez część pracowników socjalnych, pełniących role opiekunów społecznych lub asystentów socjalnych, działających przy zakładach resocjalizujących albo w rozmaitych poradniach. Definiując zaś casework powiemy, że jest on systemem środków służących udzielaniu pomocy, a więc środków mających na celu ułatwienie podopiecznemu zaspokojenie jego potrzeb i rozwiązanie trapiących go problemów. Zwraca się przy tym szczególną uwagę na problemy związane z życiem rodzinnym. Nie każdą jednak pomoc zaliczymy do caseworku, ale tylko tę, która działa terapeutycznie i wychowawczo. Chodzi więc o takie pomaganie, aby dzięki niemu następowało rozładowywanie napięcia nerwowego u podopiecznego a ponadto, żeby usamodzielniał się on, ucząc się dawać sobie radę ze swymi problemami, aby nabierał wiary we własne siły, a przy tym uczył się konstruktywnego udziału w życiu społeczeństwa. „Społeczna praca nad przypadkiem pisała pionierka caseworku, Mary E. Richmond może być określona jako sztuka rozwiązywania różnych problemów różnych ludzi przez zgodną współpracę z nimi, w celu zgodnego i równoczesnego osiągnięcia ich własnego dobra i dobra społeczeństwa”. Casework, stworzony dla potrzeb amerykańskich instytucji opieki społecznej, zakłada więc udzielanie takiej pomocy, aby dzięki niej człowiek przystosował się do środowiska społecznego. Społeczna praca nad przypadkiem (social casework) jest procedurą stosowaną przez ośrodki opieki społecznej w celu pomagania poszczególnym ludziom w taki sposób, aby stali się oni bardziej skłonni do rozwiązywania swoich problemów wynikających z uczestnictwa w życiu społecznym.

Dominację wewnętrznej zależności ze względu na osobę dostrzegamy również w interakcjach charakteryzujących tzw. casework (technika indywidualnych przypadków), stosowany w pewnym zakresie przez pedagogów szkolnych i kuratorów sądowych oraz, w znacznym stopniu, przez część pracowników socjalnych, pełniących role opiekunów społecznych lub asystentów socjalnych, działających przy zakładach resocjalizujących albo w rozmaitych poradniach. Definiując zaś casework powiemy, że jest on systemem środków służących udzielaniu pomocy, a więc środków mających na celu ułatwienie podopiecznemu zaspokojenie jego potrzeb i rozwiązanie trapiących go problemów. Zwraca się przy tym szczególną uwagę na problemy związane z życiem rodzinnym. Nie każdą jednak pomoc zaliczymy do caseworku, ale tylko tę, która działa terapeutycznie i wychowawczo. Chodzi więc o takie pomaganie, aby dzięki niemu następowało rozładowywanie napięcia nerwowego u podopiecznego a ponadto, żeby usamodzielniał się on, ucząc się dawać sobie radę ze swymi problemami, aby nabierał wiary we własne siły, a przy tym uczył się konstruktywnego udziału w życiu społeczeństwa. „Społeczna praca nad przypadkiem pisała pionierka caseworku, Mary E. Richmond może być określona jako sztuka rozwiązywania różnych problemów różnych ludzi przez zgodną współpracę z nimi, w celu zgodnego i równoczesnego osiągnięcia ich własnego dobra i dobra społeczeństwa”. Casework, stworzony dla potrzeb amerykańskich instytucji opieki społecznej, zakłada więc udzielanie takiej pomocy, aby dzięki niej człowiek przystosował się do środowiska społecznego. Społeczna praca nad przypadkiem (social casework) jest procedurą stosowaną przez ośrodki opieki społecznej w celu pomagania poszczególnym ludziom w taki sposób, aby stali się oni bardziej skłonni do rozwiązywania swoich problemów wynikających z uczestnictwa w życiu społecznym.