Stosuje czasem, poza psychoterapią w ścisłym tego słowa znaczeniu, środki farmakologiczne oraz tak zwaną terapię sytuacyjną. Psychoterapeuta organizuje określane sytuacje, w które wprowadza pacjenta. Organizuje specjalne grupy, zajęcia, zabawy, opracowuje plan spędzenia dnia, stara się czasem o stworzenie warunków dla realizacji tego plamu itp.
Szczególnie efektywna w stosunku do młodzieży wykolejonej społecznie wydaje się być psychoterapia proponowana przez C. Rogersa (1967). Jest to bowiem psychoterapia, która stwarza dla osób wykolejonych społecznie sytuację jedyną w swoim rodzaju. Mamy tu bowiem do czynienia z doniosłą terapeutycznie interakcją ludzi. Psychoterapeuta odgrywa wobec pacjenta rolę stymulującą, dodając mu odwagi własnym zachowaniem i zachęcając do szerszego demonstrowania własnych nastawień poznawczych i emocjonalnych i do przedstawiania własnych istotnych problemów. A sygnalizowane reakcje pacjenta są możliwe wówczas, gdy psychoterapeuta odpowiednio ustosunkowuje się wobec pacjenfe.
„Najważniejszym czynnikiem, który musi wnieść terapeuta pisze K. Jankowski jest atmosfera bezwzględnej akceptacji i szacunku dla człowieka decydującego się na terapię. Dlatego też tak niezwykle ważne jest oddzielenie człowieka, dla którego mamy bezwzględny szacunek, od jego zachowania, które wprawdzie może nie być zaakceptowane, ale może być zrozumiane, a poza tym jutro może być całkowicie inne. Akceptacja ściśle związana jest z tym, że zamiast oceniać zachowanie w kategoriach dobra i zła, staramy się zrozumieć jego powody i orientować na przyszłość, na to, czym człowiek może się stać, niezależnie od tego, z jakiego punktu startuje”.

Stosuje czasem, poza psychoterapią w ścisłym tego słowa znaczeniu, środki farmakologiczne oraz tak zwaną terapię sytuacyjną. Psychoterapeuta organizuje określane sytuacje, w które wprowadza pacjenta. Organizuje specjalne grupy, zajęcia, zabawy, opracowuje plan spędzenia dnia, stara się czasem o stworzenie warunków dla realizacji tego plamu itp.
Szczególnie efektywna w stosunku do młodzieży wykolejonej społecznie wydaje się być psychoterapia proponowana przez C. Rogersa (1967). Jest to bowiem psychoterapia, która stwarza dla osób wykolejonych społecznie sytuację jedyną w swoim rodzaju. Mamy tu bowiem do czynienia z doniosłą terapeutycznie interakcją ludzi. Psychoterapeuta odgrywa wobec pacjenta rolę stymulującą, dodając mu odwagi własnym zachowaniem i zachęcając do szerszego demonstrowania własnych nastawień poznawczych i emocjonalnych i do przedstawiania własnych istotnych problemów. A sygnalizowane reakcje pacjenta są możliwe wówczas, gdy psychoterapeuta odpowiednio ustosunkowuje się wobec pacjenfe.
„Najważniejszym czynnikiem, który musi wnieść terapeuta pisze K. Jankowski jest atmosfera bezwzględnej akceptacji i szacunku dla człowieka decydującego się na terapię. Dlatego też tak niezwykle ważne jest oddzielenie człowieka, dla którego mamy bezwzględny szacunek, od jego zachowania, które wprawdzie może nie być zaakceptowane, ale może być zrozumiane, a poza tym jutro może być całkowicie inne. Akceptacja ściśle związana jest z tym, że zamiast oceniać zachowanie w kategoriach dobra i zła, staramy się zrozumieć jego powody i orientować na przyszłość, na to, czym człowiek może się stać, niezależnie od tego, z jakiego punktu startuje”.