Mówiliśmy już o tym, że procedura to cechy działalności uświadomionej i powtarzalnej, która charakteryzując (ze względu na środki i sposoby) jej podmiot, umożliwia oddziaływanie na jej przedmiot zgodnie z przyjętą strategią. Starając się ściślej określić, na czym polega ten aspekt działalności resocjalizującej, do którego odnosi się pojęcie procedury, powiemy, że każdą działalność resocjalizującą możemy ujmować (biorąc pod uwagę stosowane środki) bądź jako antropotechnikę, bądź jako kulturotechni- kę (por. schemat 8). Tak np. rozmowa jest antropotechniką, bo jest w niej pewna społeczna interakcja, ale i kulturotechniką, ponieważ posługujemy się językiem, a więc pewnym elementem kultury. Niemniej jednak dane oddziaływanie może być bardziej antropotechniką lub bardziej kulturotechniką. Tak np. swobodna rozmowa jest w większym stopniu antropotechniką niż kulturotechniką, a np. czytanie tekstu jakiejś wychowawczo wartościowej książki jest bardziej kulturotechniką niż antropotechniką. Oczywiście zarówno antropotechnika, jak i kulturotechniką są autore- alizacją, gdyż bez udziału człowieka poddanego oddziaływaniu środków antropotechnicznych lub kulturo technicznych, kształtowanie jego osobowości nie jest możliwe. Niemniej jednak rola autorealizacji może być większa lub mniejsza. I tak np. jest ona mniejsza w przypadku uczniów, którzy piszą dyktando pod kierunkiem nauczyciela, zaś znacznie większa” wówczas, gdy młody człowiek, ucząc się samodzielnie obcego języka, pisze jakiś tekst w tym języku.

Mówiliśmy już o tym, że procedura to cechy działalności uświadomionej i powtarzalnej, która charakteryzując (ze względu na środki i sposoby) jej podmiot, umożliwia oddziaływanie na jej przedmiot zgodnie z przyjętą strategią. Starając się ściślej określić, na czym polega ten aspekt działalności resocjalizującej, do którego odnosi się pojęcie procedury, powiemy, że każdą działalność resocjalizującą możemy ujmować (biorąc pod uwagę stosowane środki) bądź jako antropotechnikę, bądź jako kulturotechni- kę (por. schemat 8). Tak np. rozmowa jest antropotechniką, bo jest w niej pewna społeczna interakcja, ale i kulturotechniką, ponieważ posługujemy się językiem, a więc pewnym elementem kultury. Niemniej jednak dane oddziaływanie może być bardziej antropotechniką lub bardziej kulturotechniką. Tak np. swobodna rozmowa jest w większym stopniu antropotechniką niż kulturotechniką, a np. czytanie tekstu jakiejś wychowawczo wartościowej książki jest bardziej kulturotechniką niż antropotechniką. Oczywiście zarówno antropotechnika, jak i kulturotechniką są autore- alizacją, gdyż bez udziału człowieka poddanego oddziaływaniu środków antropotechnicznych lub kulturo technicznych, kształtowanie jego osobowości nie jest możliwe. Niemniej jednak rola autorealizacji może być większa lub mniejsza. I tak np. jest ona mniejsza w przypadku uczniów, którzy piszą dyktando pod kierunkiem nauczyciela, zaś znacznie większa” wówczas, gdy młody człowiek, ucząc się samodzielnie obcego języka, pisze jakiś tekst w tym języku.