Chodzi więc o to, by członek zespołu stawał się skłonny realizować cele zespołu, kierując się motywacją uwarunkowaną głównie osobistymi interesami. Trzeba się bowiem liczyć z tym, że początkowo niektórym członkom zespołu jego cele mogą być obojętne, będą więc uczestniczyć w ich realizacji tym bardziej, im bardziej będą w tym widzieć sposób osiąganie celów swoich własnych dążeń. Dlatego też należy tak kształtować zespoły młodzieżowe, aby uczestnictwo w nich było atrakcyjne z punktu widzenia interesów osobistych. Chodzi więc o kształtowanie zespołu, którego funkcjonowanie pozwoliłoby na realizację dążeń poszczególnych wychowanków w ramach dążeń zespołu. Musi to więc być zespół podejmujący zbiorowe dążenie do celów atrakcyjnych dla większości członków, np. do uzyskania sukcesów sportowych, korzyści materialnych, poprawy warunków codziennej egzystencji itp. Członkowie zespołu powinni nabrać przekonania, że realizacja pewnych celów, przynoszących korzyści całemu zespołowi, przyczynia się do lepszej pozycji społecznej każdego jego członka. Mamy więc tu do czynienia z równolegle przebiegającymi ciągami przemian. Rozwija się więc działalność społeczna jednostki, dokonująca się w ramach coraz szerszej i coraz bardziej złożonej organizacji życia społecznego, a tego rodzaju ciąg przemian czyni człowieka coraz bardziej świadomym uczestnikiem danego zespołu, później zaś coraz bardziej świadomym swej roli członkiem całej szerszej zbiorowości (np. zakładu resocjalizującego czy zbiorowości pracowniczej, w której działa grupa półwolnościowa). Ostatecznie osoba wychowywana zaczyna dostrzegać w tego rodzaju zbiorowości część narodu, klasy społecznej i przyjmując wzory integracji postaw zaczyna działać na rzecz interesów coraz szerszej zbiorowości ludzkiej.
0 Comments