Procedura teatru terapeutycznego polega na inspirowaniu i organizowaniu, przy współudziale członków grupy jako przyszłych aktorów, odpowiednich spektakli teatralnych. Członkowie grupy organizującej przedstawienia zapoznają się z treścią sztuki, w której mają grać: Dyskutują nad jej walorami artystycznymi i społecznymi oraz wspólnie ustalają koncepcję reżyserską i scenografię. Odgrywane sztuki dobierane są z repertuaru normalnych teatrów, bądź też przygotowane specjalnie jako element procedury teatru terapeutycznego. Są to z reguły krótkie opracowania w formie udramatyzowanej, których funkcja polega na wywołaniu odpowiednich dyskusji zbiorowych i indywidualnych rozmów oraz polemik. Tego rodzaju dyskusje i rozmowy mają służyć ujawnianiu i sformułowaniu ważnych, z punktu widzenia terapii wychowania, problemów. Czasem punktem wyjścia zbiorowych dyskusji, powodujących tego rodzaju efekty, jest wspólne czytanie przygotowanej do wystawienia sztuki. Wskazuje na trzy zasadnicze stadia każdej udanej gry terapeutycznej. Pierwsze stadium stanowi tzw. przygotowanie gry, polegające na dyskusji grupowej poświęconej wyborowi sztuki, a następnie przeprowadzenie prób, przygotowanie sceny i kostiumów. Okres przygotowania ma na celu zgranie członków grupy i stworzenie klimatu harmonijnej współpracy. Drugim stadium jest już wystawienie sztuki na scenie przed widzami. Ma ono na celu wywarcie wpływu zarówno na osobowości aktorów, jak i widzów. Trzecim stadium jest reakcja widzów po  obejrzeniu sztuki. Reakcja ta powinna być inspirowana i wykorzystywana w celu ujawnienia poglądów i uczuć oraz wywołania zachowań ważnych z punktu widzenia postulowanej funkcji spektaklu terapeutycznego.

Procedura teatru terapeutycznego polega na inspirowaniu i organizowaniu, przy współudziale członków grupy jako przyszłych aktorów, odpowiednich spektakli teatralnych. Członkowie grupy organizującej przedstawienia zapoznają się z treścią sztuki, w której mają grać: Dyskutują nad jej walorami artystycznymi i społecznymi oraz wspólnie ustalają koncepcję reżyserską i scenografię. Odgrywane sztuki dobierane są z repertuaru normalnych teatrów, bądź też przygotowane specjalnie jako element procedury teatru terapeutycznego. Są to z reguły krótkie opracowania w formie udramatyzowanej, których funkcja polega na wywołaniu odpowiednich dyskusji zbiorowych i indywidualnych rozmów oraz polemik. Tego rodzaju dyskusje i rozmowy mają służyć ujawnianiu i sformułowaniu ważnych, z punktu widzenia terapii wychowania, problemów. Czasem punktem wyjścia zbiorowych dyskusji, powodujących tego rodzaju efekty, jest wspólne czytanie przygotowanej do wystawienia sztuki. Wskazuje na trzy zasadnicze stadia każdej udanej gry terapeutycznej. Pierwsze stadium stanowi tzw. przygotowanie gry, polegające na dyskusji grupowej poświęconej wyborowi sztuki, a następnie przeprowadzenie prób, przygotowanie sceny i kostiumów. Okres przygotowania ma na celu zgranie członków grupy i stworzenie klimatu harmonijnej współpracy. Drugim stadium jest już wystawienie sztuki na scenie przed widzami. Ma ono na celu wywarcie wpływu zarówno na osobowości aktorów, jak i widzów. Trzecim stadium jest reakcja widzów po  obejrzeniu sztuki. Reakcja ta powinna być inspirowana i wykorzystywana w celu ujawnienia poglądów i uczuć oraz wywołania zachowań ważnych z punktu widzenia postulowanej funkcji spektaklu terapeutycznego.