W centrum uwagi każdej dydaktyki tkwi wpajanie kultury osobistej poprzez nauczanie wzorów aktywności szkolnej. Opisując zaś czynności dydaktyczne od strony cechującej je kulturotechniki, można wyróżnić tzw. ortodydaktykę od dydaktyki ogólnej. Na czym polegają (ujmowane od strony kulturotechniki) różnice między dydaktyką ogólną a ortodydakty- ką? Przypominamy przy tym, że celem interesującej nas tu ortodydaktyki jest opracowanie zaleceń dotyczących nauczania socjalizującego ze względu na właściwości osobowościowe, cechujące osoby odznaczające się narastającym wykolejeniem społecznym. Ortodydaktyka różni się od dydaktyki ogólnej przede wszystkim tym, że: 1) uwzględnia stany psychofizyczne stanowiące podłoże wykolejenia społecznego oraz jego nasilenie, dynamikę i typ, 2) podkreśla szczególne znaczenie nauczyciela i członków grupy klasowej jako osób znaczących, 3) akcentuje rolę aktywności szkolnelj jako uczenia się określonych dyspozycji motywacyjnych i związanych z nimi względnie trwałych ustosunkowań. Wynikające stąd zalecenia metodyczne mają pomóc wykolejonej młodzieży w przezwyciężaniu obawy przed złą oceną szkolną i związanym z nią ośmieszeniem. Często chodzi o przezwyciężenie niechęci lub nawet nienawiści wobec szkoły oraz o wytworzenie pewności siebie i dobrego samopoczucia. Ważnym zaleceniem ortodydaktyki jest zalecenie indywidualizacji, a więc nauczania opartego na dobrej znajomości każdegjo ucznia, a przede wszystkim jego nastawień, postaw i stanu ich integracji. Szczególna rola przypada nauczaniu ukierunkowującemu aktywność (często nadmierną wskutek nadpobudliwości sensorycznej i psychomotorycznej) i skutecznie odwołującemu się do rzeczywistych zdolności ucznia i jego choćby potencjalnych zainteresowań. Chodzi przy tym o to, aby treści nauczania eksponowały wartości doniosłe dla rozwoju osobowości i dla kształtowania się charakteru, aby nie zaniedbywano ani wzrostu poziomu intelektualnego, ani rozwoju ogólnej sprawności fizycznej, bardzo często u młodzieży wykolejonej społecznie, zaniedbanej. Warunkiem sukcesów wychowawczych jest zarówno kształtowanie odpowiednio pobudzającego autorytetu, jak i form koleżeńskiego współdziałania w pracy zespołowej.

W centrum uwagi każdej dydaktyki tkwi wpajanie kultury osobistej poprzez nauczanie wzorów aktywności szkolnej. Opisując zaś czynności dydaktyczne od strony cechującej je kulturotechniki, można wyróżnić tzw. ortodydaktykę od dydaktyki ogólnej. Na czym polegają (ujmowane od strony kulturotechniki) różnice między dydaktyką ogólną a ortodydakty- ką? Przypominamy przy tym, że celem interesującej nas tu ortodydaktyki jest opracowanie zaleceń dotyczących nauczania socjalizującego ze względu na właściwości osobowościowe, cechujące osoby odznaczające się narastającym wykolejeniem społecznym. Ortodydaktyka różni się od dydaktyki ogólnej przede wszystkim tym, że: 1) uwzględnia stany psychofizyczne stanowiące podłoże wykolejenia społecznego oraz jego nasilenie, dynamikę i typ, 2) podkreśla szczególne znaczenie nauczyciela i członków grupy klasowej jako osób znaczących, 3) akcentuje rolę aktywności szkolnelj jako uczenia się określonych dyspozycji motywacyjnych i związanych z nimi względnie trwałych ustosunkowań. Wynikające stąd zalecenia metodyczne mają pomóc wykolejonej młodzieży w przezwyciężaniu obawy przed złą oceną szkolną i związanym z nią ośmieszeniem. Często chodzi o przezwyciężenie niechęci lub nawet nienawiści wobec szkoły oraz o wytworzenie pewności siebie i dobrego samopoczucia. Ważnym zaleceniem ortodydaktyki jest zalecenie indywidualizacji, a więc nauczania opartego na dobrej znajomości każdegjo ucznia, a przede wszystkim jego nastawień, postaw i stanu ich integracji. Szczególna rola przypada nauczaniu ukierunkowującemu aktywność (często nadmierną wskutek nadpobudliwości sensorycznej i psychomotorycznej) i skutecznie odwołującemu się do rzeczywistych zdolności ucznia i jego choćby potencjalnych zainteresowań. Chodzi przy tym o to, aby treści nauczania eksponowały wartości doniosłe dla rozwoju osobowości i dla kształtowania się charakteru, aby nie zaniedbywano ani wzrostu poziomu intelektualnego, ani rozwoju ogólnej sprawności fizycznej, bardzo często u młodzieży wykolejonej społecznie, zaniedbanej. Warunkiem sukcesów wychowawczych jest zarówno kształtowanie odpowiednio pobudzającego autorytetu, jak i form koleżeńskiego współdziałania w pracy zespołowej.