Antropotechnika resocjalizującej interakcji dwuosobowej, zwana czasem psychotechniką. może przybierać formę bądź oddziaływania bezpośredniego, bądź pośredniego. Przykładem tego pierwszego jest interakcja między psychoterapeutą a pacjentem w ramach psychoterapii indywidualnej. Przykładem tego drugiego jest konsultowanie matki wychowanka przez wychowawcę realizowane po to, aby owa matka skuteczniej oddziaływała resocjalizując na swoje dziecko. W obu jednak wypadkach mamy do czynienia z tzw. techniką osobową, gdyż i w jednym, i w drugim przypadku sterowanie społeczne polega na odwoływaniu się do pomocy osoby, poprzez wpływanie na nią dzięki bodźcom symbolicznym. Ujmując technikę osobową jako technikę wychowawczą powiemy, że charakteryzuje ją kontakt między dwiema osobami, oparty na wzajemnym indywidualnym stosunku, mającym walory wychowawcze. Walory te, to z jednej strony doniosła jako czynnik socjalizacji siła stymulacji, a z drugiej efektywność środków wzmacniających, którymi dysponują osoby kontaktujące się. Jakkolwiek nie jest to prawdziwe generalnie, to jednak w wielu wypadkach siła stymulacji, skłaniająca osobę stymulowaną do wzorowania się na zachowaniu się osoby stymulującej, jest tym większa, im wyższą pozycję społeczną zajmuje osoba stymulująca. Okazuje się także, że można l wywołać określone zachowanie człowieka także i na innej drodze. Można go np. skłonić, by ulegał przykładowi osoby stymulującej postarawszy się, aby człowiek poddany takiemu oddziaływaniu był przekonany, że osoba stymulująca jest doń podobna, np. ze względu na przynależność do tej samej zbiorowości społecznej. Ta zaś reguła wynika z twierdzenia celowościowego, że zdolność wywoływania czynności danego człowieka przez osobę oddziałującą nań poprzez kontakt i przykład osobisty jest tym większa, im bardziej osoba będąca podmiotem oddziaływań wydaje się człowiekowi będącemu ich przedmiotem podobna do niego samego.

Antropotechnika resocjalizującej interakcji dwuosobowej, zwana czasem psychotechniką. może przybierać formę bądź oddziaływania bezpośredniego, bądź pośredniego. Przykładem tego pierwszego jest interakcja między psychoterapeutą a pacjentem w ramach psychoterapii indywidualnej. Przykładem tego drugiego jest konsultowanie matki wychowanka przez wychowawcę realizowane po to, aby owa matka skuteczniej oddziaływała resocjalizując na swoje dziecko. W obu jednak wypadkach mamy do czynienia z tzw. techniką osobową, gdyż i w jednym, i w drugim przypadku sterowanie społeczne polega na odwoływaniu się do pomocy osoby, poprzez wpływanie na nią dzięki bodźcom symbolicznym. Ujmując technikę osobową jako technikę wychowawczą powiemy, że charakteryzuje ją kontakt między dwiema osobami, oparty na wzajemnym indywidualnym stosunku, mającym walory wychowawcze. Walory te, to z jednej strony doniosła jako czynnik socjalizacji siła stymulacji, a z drugiej efektywność środków wzmacniających, którymi dysponują osoby kontaktujące się. Jakkolwiek nie jest to prawdziwe generalnie, to jednak w wielu wypadkach siła stymulacji, skłaniająca osobę stymulowaną do wzorowania się na zachowaniu się osoby stymulującej, jest tym większa, im wyższą pozycję społeczną zajmuje osoba stymulująca. Okazuje się także, że można l wywołać określone zachowanie człowieka także i na innej drodze. Można go np. skłonić, by ulegał przykładowi osoby stymulującej postarawszy się, aby człowiek poddany takiemu oddziaływaniu był przekonany, że osoba stymulująca jest doń podobna, np. ze względu na przynależność do tej samej zbiorowości społecznej. Ta zaś reguła wynika z twierdzenia celowościowego, że zdolność wywoływania czynności danego człowieka przez osobę oddziałującą nań poprzez kontakt i przykład osobisty jest tym większa, im bardziej osoba będąca podmiotem oddziaływań wydaje się człowiekowi będącemu ich przedmiotem podobna do niego samego.