Ustosunkowania do poszczególnych obiektów miłości uogólniają się w pewne stałe sposoby ustosunkowań do ludzi w ogóle i sytuacji w życiu. W miarę rozwoju psychicznego jednostki ludzkiej bierze ona coraz większy udział w świadomym kształtowaniu swoich postaw miłości, bo coraz bardziej świadomie i samodzielnie kształtuje swoją osobowość. Mówiąc o miłości myślimy przede wszystkim o miłości do ludzi, do otoczenia społecznego oraz do tych wartości, które ukształtowały się w życiu społecznym jako drogowskazy zachowań ułatwiających rozwój i postęp społeczny. Jest już truizmem mówić dzisiaj, że jednostka ludzka jest nieodłączną cząstką całości społecznej i jej rozwój psychiczny wyraża się jakością jej integracji z tą całością. Niemożliwy jest do pomyślenia rozwój psychiczny człowieka poza społeczeństwem. Integracja jednostki z całością społeczną zdaje się być jednak najtrudniejszym zadaniem, jakie natura postawiła przed człowiekiem. Historia ludzkości, jako pasmo walk i wzajemnego wyniszczania się, wyraźnie na to wskazuje. Jasne jest, że dla tej integracji konieczne jest wytworzenie pozytywnych ustosunkowań do otoczenia społecznego: początkowo do osób najbliższych, a stopniowo do coraz szerszych kręgów ludzkich, obejmujących społeczeństwo, naród, ludzkość, człowieka w ogóle jako bliźniego. Czynnikiem, który umożliwia wytwarzanie tych pozytywnych ustosunkowań, jest miłość w jej różnych formach: przede wszystkim miłość rodzinna, to znaczy rodziców do dzieci i dzieci do rodziców, rodzeństwa między sobą, następnie miłość erotyczna, małżeńska, przyjacielska itd. Każda ludzka jednostka jest powiązana tymi rozlicznymi ustosunkowaniami ze swoim otoczeniem. Te postawy wytwarzają się od pierwszych chwil życia dziecka i w okresie dzieciństwa oraz młodzieńczości uzyskują swój podstawowy wzór. Ten wzór, który Adler nazywa stylem życia, będzie już zawsze decydujący.

Ustosunkowania do poszczególnych obiektów miłości uogólniają się w pewne stałe sposoby ustosunkowań do ludzi w ogóle i sytuacji w życiu. W miarę rozwoju psychicznego jednostki ludzkiej bierze ona coraz większy udział w świadomym kształtowaniu swoich postaw miłości, bo coraz bardziej świadomie i samodzielnie kształtuje swoją osobowość. Mówiąc o miłości myślimy przede wszystkim o miłości do ludzi, do otoczenia społecznego oraz do tych wartości, które ukształtowały się w życiu społecznym jako drogowskazy zachowań ułatwiających rozwój i postęp społeczny. Jest już truizmem mówić dzisiaj, że jednostka ludzka jest nieodłączną cząstką całości społecznej i jej rozwój psychiczny wyraża się jakością jej integracji z tą całością. Niemożliwy jest do pomyślenia rozwój psychiczny człowieka poza społeczeństwem. Integracja jednostki z całością społeczną zdaje się być jednak najtrudniejszym zadaniem, jakie natura postawiła przed człowiekiem. Historia ludzkości, jako pasmo walk i wzajemnego wyniszczania się, wyraźnie na to wskazuje. Jasne jest, że dla tej integracji konieczne jest wytworzenie pozytywnych ustosunkowań do otoczenia społecznego: początkowo do osób najbliższych, a stopniowo do coraz szerszych kręgów ludzkich, obejmujących społeczeństwo, naród, ludzkość, człowieka w ogóle jako bliźniego. Czynnikiem, który umożliwia wytwarzanie tych pozytywnych ustosunkowań, jest miłość w jej różnych formach: przede wszystkim miłość rodzinna, to znaczy rodziców do dzieci i dzieci do rodziców, rodzeństwa między sobą, następnie miłość erotyczna, małżeńska, przyjacielska itd. Każda ludzka jednostka jest powiązana tymi rozlicznymi ustosunkowaniami ze swoim otoczeniem. Te postawy wytwarzają się od pierwszych chwil życia dziecka i w okresie dzieciństwa oraz młodzieńczości uzyskują swój podstawowy wzór. Ten wzór, który Adler nazywa stylem życia, będzie już zawsze decydujący.