Niezwykle ważnym czynnikiem kształtowania się postulowanej tu integracji postaw jest identyfikacja z konstruktywną społecznie zbiorowością społeczną i adaptacja do niej bardziej gratyfikująca, aniżeli identyfikacja i adaptacja wiążąca ze społeczną zbiorowością antagonistyczno-destruktywną. Konsekwencją akcji ergotropowej i semiotropowej powinno więc być zawsze nie tylko wprowadzenie do grup odniesienia, stanowiących czynnik optymalnego uspołecznienia, ale i do grup wyzwalających tendencje osobowościowe, warunkujące aktywność twórczą na miarę zdolności i zainteresowań osoby wychowywanej.
Przyjmujemy, że zmierzając do coraz bardziej optymalnego uspołecznienia należy z jednej strony — wprowadzić jednostki w konstruktywne pełnienie ról społecznych w obrębie coraz szerszych i coraz luźniejszych zbiorowisk ludzkich, a z drugiej strony wiązać osobiste dążenia jednostki z interesem coraz szerszych grup społecznych. Dokonuje się bowiem dzięki temu stopniowa identyfikacja z coraz szerszą grupą społeczną, wytwarza się poczucie członkostwa w niej, a jednostka nabiera skłonności do myślenia kategoriami dobra swej grupy i działania w jej interesie.
Przejście na wyższy poziom uspołecznienia sprowadza się, według zaprezentowanej tu koncepcji, do zmiany motywacji działań społecznych wychowywanej młodzieży w taki sposób, aby działania te wypływały z jej pozytywnych motywacji z początku osobistych, a nawet egoistycznych, a z czasem coraz bardziej uspołecznionych. Chodzi więc o to, aby jednostka stawała się skłonna do odnajdywania możliwości zaspokojenia własnych potrzeb w aktywności na rzecz dobra społecznego.

Niezwykle ważnym czynnikiem kształtowania się postulowanej tu integracji postaw jest identyfikacja z konstruktywną społecznie zbiorowością społeczną i adaptacja do niej bardziej gratyfikująca, aniżeli identyfikacja i adaptacja wiążąca ze społeczną zbiorowością antagonistyczno-destruktywną. Konsekwencją akcji ergotropowej i semiotropowej powinno więc być zawsze nie tylko wprowadzenie do grup odniesienia, stanowiących czynnik optymalnego uspołecznienia, ale i do grup wyzwalających tendencje osobowościowe, warunkujące aktywność twórczą na miarę zdolności i zainteresowań osoby wychowywanej.
Przyjmujemy, że zmierzając do coraz bardziej optymalnego uspołecznienia należy z jednej strony — wprowadzić jednostki w konstruktywne pełnienie ról społecznych w obrębie coraz szerszych i coraz luźniejszych zbiorowisk ludzkich, a z drugiej strony wiązać osobiste dążenia jednostki z interesem coraz szerszych grup społecznych. Dokonuje się bowiem dzięki temu stopniowa identyfikacja z coraz szerszą grupą społeczną, wytwarza się poczucie członkostwa w niej, a jednostka nabiera skłonności do myślenia kategoriami dobra swej grupy i działania w jej interesie.
Przejście na wyższy poziom uspołecznienia sprowadza się, według zaprezentowanej tu koncepcji, do zmiany motywacji działań społecznych wychowywanej młodzieży w taki sposób, aby działania te wypływały z jej pozytywnych motywacji z początku osobistych, a nawet egoistycznych, a z czasem coraz bardziej uspołecznionych. Chodzi więc o to, aby jednostka stawała się skłonna do odnajdywania możliwości zaspokojenia własnych potrzeb w aktywności na rzecz dobra społecznego.