Zajmiemy się teraz grupami skupiającymi wychowanków w obrębie takiego układu wychowawczego, jakim jest zakład wychowawczy, poprawczy lub prowadzony systemem półotwartym zakład karny dla młodocianych. Są to grupy internatowe zakładu resocjalizującego. Należy podkreślić, iż wykorzystanie grup internatowych w pracy resocjalizującej napotyka z reguły wiele niełatwych do pokonania przeszkód. Wynikają one przede wszystkim z trudności zharmonizowania formalnej struktury grupy z jej strukturą nieformalną. Z analizy czynników sprzyjających identyfikacji z grupą można wnioskować, że wpływ grupy na jej członków maleje wraz ze zmniejszaniem się stopnia zgodności formalnej struktury grupy z jej strukturą nieformalną. A więc im większa jest rozbieżność między dwiema wymienionymi strukturami, tym trudniej członkowie, grupy radzą sobie z dwoistością ich ról i tym więcej jest okazji do konfliktów zarówno między- grupowych, jak i osobistych. W zespole mającym dwóch przywódców jednego formalnego i drugiego nieformalnego łatwo powstają wszelkiego rodzaju starcia. Usunięcie w zakładach poprawczych czy karnych tego rodzaju rozbieżności jest konieczne, choć przeważnie niełatwe, gdyż często mają one charakter przeciwieństw-zasadniczych. W zbiorowościach młodzieży poddanej kontroli instytucji resocjalizujących istnieje bowiem tendencja do tworzenia się grup nieformalnych, przeciwstawiających się kierownictwu zakładu i lansujących podkulturowe wzory (tzw. drugie życie), kształtujące antagonistyczno-destruktywne postawy i stąd reakcje negatywne.

Zajmiemy się teraz grupami skupiającymi wychowanków w obrębie takiego układu wychowawczego, jakim jest zakład wychowawczy, poprawczy lub prowadzony systemem półotwartym zakład karny dla młodocianych. Są to grupy internatowe zakładu resocjalizującego. Należy podkreślić, iż wykorzystanie grup internatowych w pracy resocjalizującej napotyka z reguły wiele niełatwych do pokonania przeszkód. Wynikają one przede wszystkim z trudności zharmonizowania formalnej struktury grupy z jej strukturą nieformalną. Z analizy czynników sprzyjających identyfikacji z grupą można wnioskować, że wpływ grupy na jej członków maleje wraz ze zmniejszaniem się stopnia zgodności formalnej struktury grupy z jej strukturą nieformalną. A więc im większa jest rozbieżność między dwiema wymienionymi strukturami, tym trudniej członkowie, grupy radzą sobie z dwoistością ich ról i tym więcej jest okazji do konfliktów zarówno między- grupowych, jak i osobistych. W zespole mającym dwóch przywódców jednego formalnego i drugiego nieformalnego łatwo powstają wszelkiego rodzaju starcia. Usunięcie w zakładach poprawczych czy karnych tego rodzaju rozbieżności jest konieczne, choć przeważnie niełatwe, gdyż często mają one charakter przeciwieństw-zasadniczych. W zbiorowościach młodzieży poddanej kontroli instytucji resocjalizujących istnieje bowiem tendencja do tworzenia się grup nieformalnych, przeciwstawiających się kierownictwu zakładu i lansujących podkulturowe wzory (tzw. drugie życie), kształtujące antagonistyczno-destruktywne postawy i stąd reakcje negatywne.