W Polsce w okresie przedwojennym opracowano zasady, techniki i metody oraz organizację pracy społecznej analogicznej do caseworku

Twórczyni tego systemu opieki społecznej, Helena Radlińska, wskazywała na konieczność nie tylko przystosowania podopiecznego do środowiska, ale także takiego oddziaływania na niego, aby on sam chciał i potrafił podjąć walkę o konstruktywne przekształcenie swego środowiska. Działalność caseworkera to przede wszystkim udzielanie podopiecznemu indywidualnej bezpośredniej pomocy w drodze osobistego z nim kontaktu, mającego przyjacielski charakter. Ten indywidualny, opiekuń- czo-przyjacielski kontakt, eksponujący różne formy i poziomy doradzania, to pierwsza reguła techniki caseworku. Należy przy tym odróżnić doradzanie dotyczące poszczególnego problemu od doradzania, którego celem jest rozwinięcie w osobie będącej adresatem doradzania wglądu w samego siebie i gotowości do samorealizacji. W tym drugim wypadku caseworker ma pomóc osobie, której doradza, nauczyć się tego wszystkiego, co umożliwia jej zmobilizowanie własnych sił dla rozwiązania najważniejszych aktualnie problemów życiowych. A biorąc pod uwagę ten drugi, wyższy poziom doradzania, powiemy za J. F. Pe- rezem, że: „Doradzanie jest to proces interakcji między osobą potrzebującą pomocy i doradcą, to jest osobą przygotowaną do udzielenia takiej pomocy. A chodzi tu o dopomożenie osobie radzącej się zdobycia umiejętności współżycia z otaczającym ją środowiskiem”. Niewątpliwie niejednokrotnie chodzić będzie o to, aby nawiązać kontakt z osobami i zbiorowościami społecznymi nie po to, by się akomodowały do środowiska, ale po to, by je zmieniać mimo rozlicznych trudności.