Przez organizowanie i aktywizowanie zespołów uczniowskich wykorzystuje się bowiem cechujące większość młodzieży resocjalizowanej tendencje do zrzeszenia się skłaniające ich do konstruktywnego społecznie współdziałania. Odwoływanie się do techniki zespołów uczniowskich w nauczaniu młodzieży wykolejonej społecznie jest cenne również z innych powodów. Otóż, w nauczaniu zespołowym nauczyciel, na którego dotychczas uczeń przenosił swą niechęć do szkoły, schodzi jakby na plan dalszy, dąży bowiem do wyzwalania inicjatywy samych uczniów. Równocześnie, organizując w ten sposób proces nauczania, dokonuje właściwej selekcji uczniów, uwzględniając poziom ich dotychczasowego wykształcenia, zdolności, zainteresowania oraz rozwój społeczno-moralny. Dzięki nauczaniu zespołowemu, a także problemowemu, nauczyciel może inspirować i podtrzymywać rozwój postulowanej tu samokontroli wewnętrznej. Młodzież resocjalizowana łatwiej przestrzega obowiązującej dyscypliny wtedy, gdy jest ona określona przez zadania szkolne i narzucona przez grupę rówieśniczą, niż wówczas, gdy jest ustanowiona przez nauczyciela i oparta na zależności intencjonalnej. Niewątpliwie tradycyjne techniki prowadzenia zajęć szkolnych, w których w centrum sytuacji uczenia się tkwi nauczyciel, przynoszą szybciej efekty w zakresie kierowania klasą. Jednakże podporządkowanie się nauczycielowi z obawy przed karą zewnętrzną ma nikłą wartość resocjalizacyjną i w słabym stopniu przyczynia się do inspirowania procesów samowychowania (Janowski 1970). Dlatego też w nauczaniu resocjalizującym postulujemy położenie – nacisku na dyscyplinę określoną przez zadania przez grupę po to, żeby dzięki stosowaniu procedur aktywizująco-zespołowych sam uczeń potrafił narzucić sobie dyscyplinę.

Przez organizowanie i aktywizowanie zespołów uczniowskich wykorzystuje się bowiem cechujące większość młodzieży resocjalizowanej tendencje do zrzeszenia się skłaniające ich do konstruktywnego społecznie współdziałania. Odwoływanie się do techniki zespołów uczniowskich w nauczaniu młodzieży wykolejonej społecznie jest cenne również z innych powodów. Otóż, w nauczaniu zespołowym nauczyciel, na którego dotychczas uczeń przenosił swą niechęć do szkoły, schodzi jakby na plan dalszy, dąży bowiem do wyzwalania inicjatywy samych uczniów. Równocześnie, organizując w ten sposób proces nauczania, dokonuje właściwej selekcji uczniów, uwzględniając poziom ich dotychczasowego wykształcenia, zdolności, zainteresowania oraz rozwój społeczno-moralny. Dzięki nauczaniu zespołowemu, a także problemowemu, nauczyciel może inspirować i podtrzymywać rozwój postulowanej tu samokontroli wewnętrznej. Młodzież resocjalizowana łatwiej przestrzega obowiązującej dyscypliny wtedy, gdy jest ona określona przez zadania szkolne i narzucona przez grupę rówieśniczą, niż wówczas, gdy jest ustanowiona przez nauczyciela i oparta na zależności intencjonalnej. Niewątpliwie tradycyjne techniki prowadzenia zajęć szkolnych, w których w centrum sytuacji uczenia się tkwi nauczyciel, przynoszą szybciej efekty w zakresie kierowania klasą. Jednakże podporządkowanie się nauczycielowi z obawy przed karą zewnętrzną ma nikłą wartość resocjalizacyjną i w słabym stopniu przyczynia się do inspirowania procesów samowychowania (Janowski 1970). Dlatego też w nauczaniu resocjalizującym postulujemy położenie – nacisku na dyscyplinę określoną przez zadania przez grupę po to, żeby dzięki stosowaniu procedur aktywizująco-zespołowych sam uczeń potrafił narzucić sobie dyscyplinę.