Dotychczas zajmowaliśmy się różnymi odmianami antropotechniki sterowania, resocjalizującego. Teraz poświęćmy trochę czasu na omówienie problemów kulturotechniki tego sterowania, czyli operowania kulturą dla osiągania celów działalności resocjalizującej. Mówiąc o kulturze, mamy na myśli względnie zintegrowaną całość, obejmującą wyuczone czynności ludzi, które mogą być scharakteryzowane z jednej strony przez wskazanie wzorów aktywności, wykształconych i przyswojonych w toku rozwoju społecznego, a z drugiej przez wskazanie wytworów tej aktywności. Chodzi więc tu o wzory i wytwory aktywności, wspólne dla określonych zbiorowości społecznych i związanych z nimi systemów społecznych, czyli o wzory i wytwory kulturowe. Zgodnie z powyższymi ustaleniami, jako kryterium wyróżnienia odmian kulturotechniki przyjmujemy rodzaj czynności, które określone są przez wzory i wytwory kultury. Przyjmując to kryterium, a więc uwzględniając podstawowe odmiany aktywności ludzkiej, możemy mówić o kulturze: 1) aktywności szkolnej, 2) pracy i 3) rekreacji, w tym także zabawy. Wskazane wyżej odmiany aktywności są wyrazem dwojakiego rodzaju uczestnictwa w kulturze: konsumowania i wytwarzania dóbr kultury. Mówiąc inaczej, kontakt z dobrami kultury może mieć charakter konsumpcyjny bądź wytwórczy. O kontakcie pierwszego rodzaju mówimy wówczas, gdy np. ktoś ogląda wytwory plastyki, czyta książki, czasopisma, jest widzem przedstawienia teatralnego. O kontakcie drugiego rodzaju mówimy wówczas, gdy ktoś np. maluje czy rzeźbi, pisze wiersze czy artykuły. Tak np. młodzież może nie tylko czytać czasopisma, ale może również redagować gazetkę szkolną; może nie tylko oglądać przedstawienia wystawione na scenie teatru zawodowego, ale także przygotować przedstawienia w zespole teatrU amatorskiego.

Dotychczas zajmowaliśmy się różnymi odmianami antropotechniki sterowania, resocjalizującego. Teraz poświęćmy trochę czasu na omówienie problemów kulturotechniki tego sterowania, czyli operowania kulturą dla osiągania celów działalności resocjalizującej. Mówiąc o kulturze, mamy na myśli względnie zintegrowaną całość, obejmującą wyuczone czynności ludzi, które mogą być scharakteryzowane z jednej strony przez wskazanie wzorów aktywności, wykształconych i przyswojonych w toku rozwoju społecznego, a z drugiej przez wskazanie wytworów tej aktywności. Chodzi więc tu o wzory i wytwory aktywności, wspólne dla określonych zbiorowości społecznych i związanych z nimi systemów społecznych, czyli o wzory i wytwory kulturowe. Zgodnie z powyższymi ustaleniami, jako kryterium wyróżnienia odmian kulturotechniki przyjmujemy rodzaj czynności, które określone są przez wzory i wytwory kultury. Przyjmując to kryterium, a więc uwzględniając podstawowe odmiany aktywności ludzkiej, możemy mówić o kulturze: 1) aktywności szkolnej, 2) pracy i 3) rekreacji, w tym także zabawy. Wskazane wyżej odmiany aktywności są wyrazem dwojakiego rodzaju uczestnictwa w kulturze: konsumowania i wytwarzania dóbr kultury. Mówiąc inaczej, kontakt z dobrami kultury może mieć charakter konsumpcyjny bądź wytwórczy. O kontakcie pierwszego rodzaju mówimy wówczas, gdy np. ktoś ogląda wytwory plastyki, czyta książki, czasopisma, jest widzem przedstawienia teatralnego. O kontakcie drugiego rodzaju mówimy wówczas, gdy ktoś np. maluje czy rzeźbi, pisze wiersze czy artykuły. Tak np. młodzież może nie tylko czytać czasopisma, ale może również redagować gazetkę szkolną; może nie tylko oglądać przedstawienia wystawione na scenie teatru zawodowego, ale także przygotować przedstawienia w zespole teatrU amatorskiego.