Technika środowiskowa w przypadku psychoterapii przybiera formę socjoterapii. Polega ona na korzystaniu z pomocy środowiska terapeutycznego, które składa się z szeregu małych grup. Tego rodzaju struktura umożliwia cenne kontakty bezpośrednie, „twarzą w twarz”, i stwarza szanse nie tylko dla aktywności grup formalnych, ale i nieformalnych. W aktywności tej nie może zabraknąć zabawy, która pozwala wypróbować różne formy zachowania się ważne dla uzyskania odpowiedniego statusu w społeczeństwie, ale bez tak silnego nacisku odpowiedzialności, jaki występuje w życiu normalnym. Chodzi przy tym o to, aby pacjent, dzięki swemu uczestnictwu w społeczności terapeutycznej, uzyskał potrzebne mu oparcie społeczne, a równocześnie nabył poczucia bezpieczeństwa redukującego nerwicowy niepokój. Ważne jest także stworzenie pacjentowi możliwości prospołecznego wyrażania własnej indywidualności poprzez aktywność, która najbardziej .odpowiada jego zainteresowaniom i zdolnościom, a dając mu satysfakcję, zredukuje jego egocentryzm. Tego rodzaju socjoterapia pełni podstawową rolę w oddziaływaniach terapeutycznych Pracowni Medycyny Szkolnej Akademii Medycznej, zorganizowanej przez Andrzeja Jaczewskiego. Przedmiotem tych oddziaływań jest głównie młodzież zagrożona narkomanią oraz młodzież o skłonnościach samobójczych. Dotychczasowe obserwacje i badania wykazują, iż tworzenie dla tej młodzieży warunków umożliwiających jej spontaniczną aktywność plastyczną, muzyczną i intelektualną, skupienie jej w samodzielnie tworzone koła zainteresowań oraz grupy turystyczne (organizujące rekreację poprzez wędrówki po kraju) daje bardzo korzystne efekty terapeutyczne i wychowawcze. Niemałe znaczenie wychowawcze ma także wpływ wzorów osobowych prezentowanych przez pracowników Pracowni. Nie jest to prezentacja werbalna, lecz wyrażająca się przez wydajną, dobrze zorganizowaną pracę i umiejętność pomocy, bez arbitralnego narzucania swoich poglądów i swego systemu wartości.

Technika środowiskowa w przypadku psychoterapii przybiera formę socjoterapii. Polega ona na korzystaniu z pomocy środowiska terapeutycznego, które składa się z szeregu małych grup. Tego rodzaju struktura umożliwia cenne kontakty bezpośrednie, „twarzą w twarz”, i stwarza szanse nie tylko dla aktywności grup formalnych, ale i nieformalnych. W aktywności tej nie może zabraknąć zabawy, która pozwala wypróbować różne formy zachowania się ważne dla uzyskania odpowiedniego statusu w społeczeństwie, ale bez tak silnego nacisku odpowiedzialności, jaki występuje w życiu normalnym. Chodzi przy tym o to, aby pacjent, dzięki swemu uczestnictwu w społeczności terapeutycznej, uzyskał potrzebne mu oparcie społeczne, a równocześnie nabył poczucia bezpieczeństwa redukującego nerwicowy niepokój. Ważne jest także stworzenie pacjentowi możliwości prospołecznego wyrażania własnej indywidualności poprzez aktywność, która najbardziej .odpowiada jego zainteresowaniom i zdolnościom, a dając mu satysfakcję, zredukuje jego egocentryzm. Tego rodzaju socjoterapia pełni podstawową rolę w oddziaływaniach terapeutycznych Pracowni Medycyny Szkolnej Akademii Medycznej, zorganizowanej przez Andrzeja Jaczewskiego. Przedmiotem tych oddziaływań jest głównie młodzież zagrożona narkomanią oraz młodzież o skłonnościach samobójczych. Dotychczasowe obserwacje i badania wykazują, iż tworzenie dla tej młodzieży warunków umożliwiających jej spontaniczną aktywność plastyczną, muzyczną i intelektualną, skupienie jej w samodzielnie tworzone koła zainteresowań oraz grupy turystyczne (organizujące rekreację poprzez wędrówki po kraju) daje bardzo korzystne efekty terapeutyczne i wychowawcze. Niemałe znaczenie wychowawcze ma także wpływ wzorów osobowych prezentowanych przez pracowników Pracowni. Nie jest to prezentacja werbalna, lecz wyrażająca się przez wydajną, dobrze zorganizowaną pracę i umiejętność pomocy, bez arbitralnego narzucania swoich poglądów i swego systemu wartości.