Słowo «miłość» jest dzisiaj tak zdeprecjonowane i tak wieloznaczne, że usunięto je z opracowań naukowych, również i z psychologii. Jednocześnie w odczuciu człowieka oznacza ono coś bardzo ważnego dla życia i dlatego jest powszechnie używane w mowie potocznej, w literaturze pięknej, jak również w filozofii i teologii. W rzeczywistości miłość zajmuje centralne miejsce w życiu człowieka, nadaje mu sens, jest głównym dynamizmem motywującym jego zachowanie, stanowi siłę, która organizuje jego życie i jego osobowość. Ujmując najogólniej to zagadnienie, stwierdzamy, że miłość jest formą pozytywnego ustosunkowania się do kogoś czy czegoś – ustosunkowania «ku». Ale nasze pozytywne ustosunkowania do otaczającej nas rzeczywistości są nieskończenie różnorodne, zależnie od poziomu rozwoju psychicznego osoby ustosunkowującej się i od obiektu ustosunkowania. Osoby ustosunkowujące się znajdują się na różnych poziomach rozwoju psychicznego, a przy tym każda jednostka ludzka jest niepowtarzalna w swej osobowości, więc ich ustosunkowanie nawet do obiektów tej samej kategorii, na przykład miłość rodziców do dzieci – może być bardzo różna. Również i bogactwo, i różnorodność obiektów miłości mogą być różne u różnych ludzi. Bywają ludzie, dla których nie istnieje miłość piękna przyrody czy miłość ideałów [wartości ponadosobistych]. Niezmiernie szeroki jest więc zakres ustosunkowań pozytywnych, które w mowie potocznej nazywa się miłością. W zakres tych ustosunkowań wchodzą różne stany, poczynając od procesów czysto popędowych, które mogą nie mieć nic wspólnego z miłością, poprzez różne poziomy zhumanizowania popędu seksualnego [do czego najczęściej odnosi się ten termin], kończąc na ustosunkowaniach pozytywnych do abstrakcyjnych wartości ogólnoludzkich [ideałów].

Słowo «miłość» jest dzisiaj tak zdeprecjonowane i tak wieloznaczne, że usunięto je z opracowań naukowych, również i z psychologii. Jednocześnie w odczuciu człowieka oznacza ono coś bardzo ważnego dla życia i dlatego jest powszechnie używane w mowie potocznej, w literaturze pięknej, jak również w filozofii i teologii. W rzeczywistości miłość zajmuje centralne miejsce w życiu człowieka, nadaje mu sens, jest głównym dynamizmem motywującym jego zachowanie, stanowi siłę, która organizuje jego życie i jego osobowość. Ujmując najogólniej to zagadnienie, stwierdzamy, że miłość jest formą pozytywnego ustosunkowania się do kogoś czy czegoś – ustosunkowania «ku». Ale nasze pozytywne ustosunkowania do otaczającej nas rzeczywistości są nieskończenie różnorodne, zależnie od poziomu rozwoju psychicznego osoby ustosunkowującej się i od obiektu ustosunkowania. Osoby ustosunkowujące się znajdują się na różnych poziomach rozwoju psychicznego, a przy tym każda jednostka ludzka jest niepowtarzalna w swej osobowości, więc ich ustosunkowanie nawet do obiektów tej samej kategorii, na przykład miłość rodziców do dzieci – może być bardzo różna. Również i bogactwo, i różnorodność obiektów miłości mogą być różne u różnych ludzi. Bywają ludzie, dla których nie istnieje miłość piękna przyrody czy miłość ideałów [wartości ponadosobistych]. Niezmiernie szeroki jest więc zakres ustosunkowań pozytywnych, które w mowie potocznej nazywa się miłością. W zakres tych ustosunkowań wchodzą różne stany, poczynając od procesów czysto popędowych, które mogą nie mieć nic wspólnego z miłością, poprzez różne poziomy zhumanizowania popędu seksualnego [do czego najczęściej odnosi się ten termin], kończąc na ustosunkowaniach pozytywnych do abstrakcyjnych wartości ogólnoludzkich [ideałów].