Tak np. N. Fenton (1943) prezentuje tę procedurę jako metodę wpajania określonych wzorów osobowych. Celem jej jest dobór bohaterów i akcji sztuki, pozwalający na to, aby jej wystawienie oraz przedyskutowanie stwarzały warunki skłaniające uczestników spektaklu do identyfikowania się z głównym bohaterem sztuki i np. do przyjęcia cechujących go ustosunkowań. Fenton przedstawia przykłady przemawiające za tym, że takie efekty tzw. przez niego kompletnej gry są możliwe, że powodują one postulowane zmiany w zachowaniu jej uczestników. Opisuje on, jak 15-letni wychowankowie jednego z zakładów poprawczych odgrywali i przeżywali historię Abrahama Lincolna. Fenton twierdzi, że wczuwanie się podczas gry w sytuację i losy Lincolna oraz głębsze poznanie postaci bohatera wywarło ogromny wpływ na zachowanie się chłopców, a wzór postępowego obywatela, oddanego sprawie swojej ojczyzny, zaczął pełnić ważną rolę w życiu społecznym zbiorowości zakładu. Inna forma dramatyzacji narodziła się wśród członków Synanonu, organizacji byłych alkoholików, narkomanów, przestępców i prostytutek. Założył ją w 1958 r. były alkoholik Charles Dederich w Santa Monika w Kalifornii. Nazwa „Synanon” powstała z połączenia dwóch słów: sympozjum i seminarium; był to pomysł jednego z członków tej organizacji. Warto podkreślić, że wśród rezydentów Synanonu zdecydowanie przeważa młodzież oraz ludzie młodzi do lat 40.

Tak np. N. Fenton (1943) prezentuje tę procedurę jako metodę wpajania określonych wzorów osobowych. Celem jej jest dobór bohaterów i akcji sztuki, pozwalający na to, aby jej wystawienie oraz przedyskutowanie stwarzały warunki skłaniające uczestników spektaklu do identyfikowania się z głównym bohaterem sztuki i np. do przyjęcia cechujących go ustosunkowań. Fenton przedstawia przykłady przemawiające za tym, że takie efekty tzw. przez niego kompletnej gry są możliwe, że powodują one postulowane zmiany w zachowaniu jej uczestników. Opisuje on, jak 15-letni wychowankowie jednego z zakładów poprawczych odgrywali i przeżywali historię Abrahama Lincolna. Fenton twierdzi, że wczuwanie się podczas gry w sytuację i losy Lincolna oraz głębsze poznanie postaci bohatera wywarło ogromny wpływ na zachowanie się chłopców, a wzór postępowego obywatela, oddanego sprawie swojej ojczyzny, zaczął pełnić ważną rolę w życiu społecznym zbiorowości zakładu. Inna forma dramatyzacji narodziła się wśród członków Synanonu, organizacji byłych alkoholików, narkomanów, przestępców i prostytutek. Założył ją w 1958 r. były alkoholik Charles Dederich w Santa Monika w Kalifornii. Nazwa „Synanon” powstała z połączenia dwóch słów: sympozjum i seminarium; był to pomysł jednego z członków tej organizacji. Warto podkreślić, że wśród rezydentów Synanonu zdecydowanie przeważa młodzież oraz ludzie młodzi do lat 40.