Mamy tu również do czynienia ze swoistym wpływem kultury na człowieka. Jest tak dlatego, że twórca, chociaż stwarza dzieła nowe, wypowiada się zawsze poprzez dzieła określone danymi wzorami kultury, będącymi efektem doświadczeń zbiorowych i społecznych, więc wypowiada się poprzez te lub inne elementy kultury. Tak więc dzieło, odziału- jąc na swego twórcę, stanowi transmisję kultury, która oddziałuje na człowieka i łączy go ze społeczeństwem (Debesse 1965). Ta znajomość;procesu tworzenia daje wychowawcy duże możliwości stosowania odpowiednich, w tym także reedukujących oddziaływań. Podsuwając wychowankowi odpowiednie wzory kulturowe dla wyrażania jego twórczej ekspresji, wychowawca może wywierać znaczny wpływ na wychowanka. Wychowawca, wykorzystując więź z wychowankiem opartą na wewnętrznej zależności, może frustrować jego dotychczasowe formy ekspresji, a gratyfikować sposób wyrażania się poprzez podsunięte mu wzory. Stosowane przez wychowawcę gratyfikacje powinny nawiązywać do potrzeby uznania i potrzeby sensu życia. Chodzi więc o to, aby skierować wychowanka do rówieśniczych środowisk, w których mógłby wykazywać swoją aktywność związaną ze sztuką. Zespoły muzyczne, estradowe, teatralne, zespoły skupiające miłośników malarstwa i rzeźby stanowią ważny czynnik resocjalizacji wychowanków, którzy odkryli możność ekspresji poprzez sztukę. Zresztą, jak wykazuje wiele doświadczeń, już samo aprobowanie przez wychowawcę czynności np. malowania sprawia, że pociąga ono wielu wychowanków, a pracownia plastyczna, jeżeli jest odpowiednio prowadzona, staje się dla nich miejscem atrakcyjnym. Terapeutyczny wpływ sztuki ujawnia się wówczas, gdy pracownia plastyczna stanowi azyl, w którym wychowanek może także pracować samotnie i niezależnie, i gdy wychowawca, doradzając i pomagając, respektuje samodzielność wychowanków.

Mamy tu również do czynienia ze swoistym wpływem kultury na człowieka. Jest tak dlatego, że twórca, chociaż stwarza dzieła nowe, wypowiada się zawsze poprzez dzieła określone danymi wzorami kultury, będącymi efektem doświadczeń zbiorowych i społecznych, więc wypowiada się poprzez te lub inne elementy kultury. Tak więc dzieło, odziału- jąc na swego twórcę, stanowi transmisję kultury, która oddziałuje na człowieka i łączy go ze społeczeństwem (Debesse 1965). Ta znajomość;procesu tworzenia daje wychowawcy duże możliwości stosowania odpowiednich, w tym także reedukujących oddziaływań. Podsuwając wychowankowi odpowiednie wzory kulturowe dla wyrażania jego twórczej ekspresji, wychowawca może wywierać znaczny wpływ na wychowanka. Wychowawca, wykorzystując więź z wychowankiem opartą na wewnętrznej zależności, może frustrować jego dotychczasowe formy ekspresji, a gratyfikować sposób wyrażania się poprzez podsunięte mu wzory. Stosowane przez wychowawcę gratyfikacje powinny nawiązywać do potrzeby uznania i potrzeby sensu życia. Chodzi więc o to, aby skierować wychowanka do rówieśniczych środowisk, w których mógłby wykazywać swoją aktywność związaną ze sztuką. Zespoły muzyczne, estradowe, teatralne, zespoły skupiające miłośników malarstwa i rzeźby stanowią ważny czynnik resocjalizacji wychowanków, którzy odkryli możność ekspresji poprzez sztukę. Zresztą, jak wykazuje wiele doświadczeń, już samo aprobowanie przez wychowawcę czynności np. malowania sprawia, że pociąga ono wielu wychowanków, a pracownia plastyczna, jeżeli jest odpowiednio prowadzona, staje się dla nich miejscem atrakcyjnym. Terapeutyczny wpływ sztuki ujawnia się wówczas, gdy pracownia plastyczna stanowi azyl, w którym wychowanek może także pracować samotnie i niezależnie, i gdy wychowawca, doradzając i pomagając, respektuje samodzielność wychowanków.