Te z kolei manifestują się poprzez czynności wyrażające określone ustosunkowanie wobec oczekiwań społecznych, dotyczących roli człowieka w społeczeństwie. Istotnym warunkiem utrwalenia się tego rodzaju aktywności jest wytworzenie się odpowiednich dyspozycji motywacyjnych, które do takiej aktywności skłaniają. Aby taka dyspozycja motywacyjna się wytworzyła i utrwaliła, musimy osiągnąć cały szereg wyników, doniosłych z punktu widzenia strategii omawianych tu działań wychowawczych. Po pierwsze i wychowanek powinien wiedzieć, na czym polegają oczekiwane odeń czynności (a więc trzeba mu zaprezentować odpowiednie wzory aktywności wskazujące na takie lub inne kategorie celów oraz czynów, które do tych celów prowadzą). Po drugie musi zostać przekonany, że czynności, które mu się proponuje, prowadzą do wskazanych celów, nie naruszając innych doniosłych dlań wartości. Po trzecie jeżeli dla danego wychowanka owe cele oraz stany i zmiany, wynikające z osiągania tych celów, nie są wartościami i w stopniu niedostatecznym zapewniają odpowiednie autosterowa nie trzeba postarać się, aby stały się dlań wartościami i to odpowiednio doniosłymi (gdyż w przeciwnym razie, mimo przekonania, nie będzie miał odpowiedniej motywacji do wywołania, podtrzymywania i powtarzania postulowanych czynności). Po czwarte kiedy już wychowanek został przekonany, że za pomocą określonych czynności osiągnie cele i wartości, na których mu bardzo zależy, musi spróbować wykonania tych czynności. Udana realizacja zamierzeń utwierdzi jego motywację do postulowanych czynności. Po piąte w przypadku, gdy próby realizacji upragnionych celów okazują się nieudane (z powodu np. nieporadności, nieznajomości sytuacji czy braku odpowiedniej autokontroli), konieczne jest odpowiednie doradzanie, zastosowanie odpowiedniego przykładu, udzielenie osobistej pomocy. Po szóste gdy wychowanek nie wytrzymuje pokusy mimo chęci realizowania celów i respektowania odpowiednich norm, może mu bardzo pomóc odpowiednia kara. Po siódme wychowanek w swoim staraniu o zachowanie się zgodne z przyjętymi wzorami aktywności musi być niejednokrotnie podtrzymywany. Każde więc istotniejsze osiągnięcie, stanowiące świadectwo wierności wobec przyjętych wzorów postępowania oraz konsekwencję znacznego wysiłku, powinno być pokwitowane odpowiednią nagrodą.

Te z kolei manifestują się poprzez czynności wyrażające określone ustosunkowanie wobec oczekiwań społecznych, dotyczących roli człowieka w społeczeństwie. Istotnym warunkiem utrwalenia się tego rodzaju aktywności jest wytworzenie się odpowiednich dyspozycji motywacyjnych, które do takiej aktywności skłaniają. Aby taka dyspozycja motywacyjna się wytworzyła i utrwaliła, musimy osiągnąć cały szereg wyników, doniosłych z punktu widzenia strategii omawianych tu działań wychowawczych. Po pierwsze i wychowanek powinien wiedzieć, na czym polegają oczekiwane odeń czynności (a więc trzeba mu zaprezentować odpowiednie wzory aktywności wskazujące na takie lub inne kategorie celów oraz czynów, które do tych celów prowadzą). Po drugie musi zostać przekonany, że czynności, które mu się proponuje, prowadzą do wskazanych celów, nie naruszając innych doniosłych dlań wartości. Po trzecie jeżeli dla danego wychowanka owe cele oraz stany i zmiany, wynikające z osiągania tych celów, nie są wartościami i w stopniu niedostatecznym zapewniają odpowiednie autosterowa nie trzeba postarać się, aby stały się dlań wartościami i to odpowiednio doniosłymi (gdyż w przeciwnym razie, mimo przekonania, nie będzie miał odpowiedniej motywacji do wywołania, podtrzymywania i powtarzania postulowanych czynności). Po czwarte kiedy już wychowanek został przekonany, że za pomocą określonych czynności osiągnie cele i wartości, na których mu bardzo zależy, musi spróbować wykonania tych czynności. Udana realizacja zamierzeń utwierdzi jego motywację do postulowanych czynności. Po piąte w przypadku, gdy próby realizacji upragnionych celów okazują się nieudane (z powodu np. nieporadności, nieznajomości sytuacji czy braku odpowiedniej autokontroli), konieczne jest odpowiednie doradzanie, zastosowanie odpowiedniego przykładu, udzielenie osobistej pomocy. Po szóste gdy wychowanek nie wytrzymuje pokusy mimo chęci realizowania celów i respektowania odpowiednich norm, może mu bardzo pomóc odpowiednia kara. Po siódme wychowanek w swoim staraniu o zachowanie się zgodne z przyjętymi wzorami aktywności musi być niejednokrotnie podtrzymywany. Każde więc istotniejsze osiągnięcie, stanowiące świadectwo wierności wobec przyjętych wzorów postępowania oraz konsekwencję znacznego wysiłku, powinno być pokwitowane odpowiednią nagrodą.