Zgodnie z typologią wzorów kulturowych, ukierunkowujących aktywność szkolną osób uczących się, można wskazać na cztery podstawowe przebiegi uczenia się, a mianowicie przez: utrwalanie (przyswajanie)* odkrywanie, przeżywanie, wykonywanie zadań oddziaływujące na rzeczywistość doniosłą społecznie, czyli praktykę. Uczenie się przez utrwalanie polega na wykonywaniu czynności ćwiczących akcentujących zbieranie i utrwalanie wiadomości dotyczących tych czynności i na związanym z tym ćwiczeniu pamięci. Uczenie się przez odkrywanie polega na ćwiczeniach, które można określić jako rozwiązywanie problemów warunkujących osiąganie określonych wyników, a więc angażujących przede wszystkim procesy myślenia. Uczenie się przez przeżywanie jest to takie wykonywanie czynności ćwiczących, aby dostarczało określonych wzruszeń, stawało się źródłem odpowiednio intensywnych emocjonalnie przeżyć (np. etycznych czy estetycznych), zmuszając do wartościowania. Uczenie się przez praktykę to wykonywanie czynności ćwiczących, rozpoznawane jako element szerszej działalności mającej wartość społeczną, angażującej poczucie odpowiedzialności przed zbiorowością społeczną za to, co się robi, a ponadto wykonywanie czynności traktowane jako sprawdzian i czynnik samooceny osoby ćwiczącej się. Jakkolwiek wszystkie przedstawione wyżej odmiany nauczania okazują się ważne, to jednak niektóre z nich, w pierwszym okresie wychowania młodzieży wykolejonej społecznie, okazują się najważniejsze jako istotny czynnik eliminowania pewnych dyspozycji (warunkujących wszystkie inne elementy osobowości) człowieka wykolejonego społecznie. Do odmian tych zaliczamy nauczanie przez przeżywanie i nauczanie przez praktykę. Natomiast w dalszych okresach wychowania resocjalizującego coraz większego znaczenia nabiera uczenie się problemowe, nawiązujące do odpowiedniego przyswajania.

Zgodnie z typologią wzorów kulturowych, ukierunkowujących aktywność szkolną osób uczących się, można wskazać na cztery podstawowe przebiegi uczenia się, a mianowicie przez: utrwalanie (przyswajanie)* odkrywanie, przeżywanie, wykonywanie zadań oddziaływujące na rzeczywistość doniosłą społecznie, czyli praktykę. Uczenie się przez utrwalanie polega na wykonywaniu czynności ćwiczących akcentujących zbieranie i utrwalanie wiadomości dotyczących tych czynności i na związanym z tym ćwiczeniu pamięci. Uczenie się przez odkrywanie polega na ćwiczeniach, które można określić jako rozwiązywanie problemów warunkujących osiąganie określonych wyników, a więc angażujących przede wszystkim procesy myślenia. Uczenie się przez przeżywanie jest to takie wykonywanie czynności ćwiczących, aby dostarczało określonych wzruszeń, stawało się źródłem odpowiednio intensywnych emocjonalnie przeżyć (np. etycznych czy estetycznych), zmuszając do wartościowania. Uczenie się przez praktykę to wykonywanie czynności ćwiczących, rozpoznawane jako element szerszej działalności mającej wartość społeczną, angażującej poczucie odpowiedzialności przed zbiorowością społeczną za to, co się robi, a ponadto wykonywanie czynności traktowane jako sprawdzian i czynnik samooceny osoby ćwiczącej się. Jakkolwiek wszystkie przedstawione wyżej odmiany nauczania okazują się ważne, to jednak niektóre z nich, w pierwszym okresie wychowania młodzieży wykolejonej społecznie, okazują się najważniejsze jako istotny czynnik eliminowania pewnych dyspozycji (warunkujących wszystkie inne elementy osobowości) człowieka wykolejonego społecznie. Do odmian tych zaliczamy nauczanie przez przeżywanie i nauczanie przez praktykę. Natomiast w dalszych okresach wychowania resocjalizującego coraz większego znaczenia nabiera uczenie się problemowe, nawiązujące do odpowiedniego przyswajania.