Szereg autorów twierdzi, że niektóre poziomy i formy psychoterapii stanowią integralną część każdego autentycznego caseworku. Dotyczy przede wszystkim doradzania o wyraźnych akcentach terapeutycznych. W każdym razie należy podkreślić, że w sterowaniu społecznym, którego rezultatem mają być zmiany osobowości, określone przyjętą strategią warunkujące proces resocjalizacji, nie może zabraknąć psychoterapeutycznie doniosłych ukierunkowań i pobudzeń. Psychoterapeuta w toku rozmów z pacjentem oraz na podstawie analizy jego zachowania ułatwia mu uzewnętrznienie określonych przeżyć psychicznych, co prowadzi do uzdrowienia. Chodzi tu o rozbudzenie świadomego życia wewnętrznego. Prowadzi ono do nowej sytuacji psychicznej. Pacjent uczy się żyć od nowa, ćwicząc się w usuwaniu postaw utrudniających mu współżycie społeczne. Tak więc psychoterapia stanowi punkt wyjścia autoterapii. Pacjent, poznając gnębiące go obawy i niepokoje oraz ich źródła, nabywa pod wpływem psychoterapeuty woli dokonania całkowitego przewrotu w strukturze swoich przeżyć psychicznych oraz swoich skłonności. W. Herrtwich twierdzi, że postawę psychoterapeuty w stosunku do młodzieży trudnej powinny charakteryzować następujące cechy: permanentne zainteresowanie pacjentem, wewnętrzna afirmacja danego pacjenta, spokój, wiedza, twórcza aktywność i zanikanie rutyny, a ponadto konsekwencja i optymizm. Nie są to małe wymagania. Niewątpliwie samo opanowanie określonych technik psychoterapeutycznych nie wystarcza. Ogromną rolę odgrywa tu osobowość psychoterapeuty.

Szereg autorów twierdzi, że niektóre poziomy i formy psychoterapii stanowią integralną część każdego autentycznego caseworku. Dotyczy przede wszystkim doradzania o wyraźnych akcentach terapeutycznych. W każdym razie należy podkreślić, że w sterowaniu społecznym, którego rezultatem mają być zmiany osobowości, określone przyjętą strategią warunkujące proces resocjalizacji, nie może zabraknąć psychoterapeutycznie doniosłych ukierunkowań i pobudzeń. Psychoterapeuta w toku rozmów z pacjentem oraz na podstawie analizy jego zachowania ułatwia mu uzewnętrznienie określonych przeżyć psychicznych, co prowadzi do uzdrowienia. Chodzi tu o rozbudzenie świadomego życia wewnętrznego. Prowadzi ono do nowej sytuacji psychicznej. Pacjent uczy się żyć od nowa, ćwicząc się w usuwaniu postaw utrudniających mu współżycie społeczne. Tak więc psychoterapia stanowi punkt wyjścia autoterapii. Pacjent, poznając gnębiące go obawy i niepokoje oraz ich źródła, nabywa pod wpływem psychoterapeuty woli dokonania całkowitego przewrotu w strukturze swoich przeżyć psychicznych oraz swoich skłonności. W. Herrtwich twierdzi, że postawę psychoterapeuty w stosunku do młodzieży trudnej powinny charakteryzować następujące cechy: permanentne zainteresowanie pacjentem, wewnętrzna afirmacja danego pacjenta, spokój, wiedza, twórcza aktywność i zanikanie rutyny, a ponadto konsekwencja i optymizm. Nie są to małe wymagania. Niewątpliwie samo opanowanie określonych technik psychoterapeutycznych nie wystarcza. Ogromną rolę odgrywa tu osobowość psychoterapeuty.