Uprzedzenie polega na przypisywaniu identycznych cech wszystkim osobom należącym do danej grupy, bez uwzględniania istniejących w rzeczywistości różnic. Uprzedzenia nie opierają się na rzetelnej wiedzy i doświadczeniu, ale na stereotypowych opiniach [przekazywanych w rozmowach, dowcipach i środkach masowego przekazu], powodujących negatywne nastawienia emocjonalne.
Uprzedzenia odnoszą się zwykle do grup osób innych pod względem rasy, wyznania czy sytuacji społecznej. Przyczynami uprzedzeń są najczęściej: rywalizacja, konformistyczne przejmowanie obiegowych opinii lub okazja do wyładowania agresji, której nie śmiałoby się ujawnić w stosunku do innych osób. W ten sposób grupy będące przedmiotem uprzedzeń stają się kozłami ofiarnymi, o których można bezkrytycznie źle mówić, wyśmiewać, czynić obiektem niewybrednych żartów itp. Ludzie o osobowościach sztywnych, konwencjonalni, podejrzliwi i skłonni do karania szczególnie często posługują się uprzedzeniami. W naszym społeczeństwie nierzadko przedmiotem uprzedzeń są osoby samotne, zwłaszcza kobiety. Prowadziłam kiedyś badania, w których respondenci byli proszeni o ocenę poziomu znerwicowania określonych grup kobiecych. Osoby badane uważały najczęściej, że najbardziej znerwicowane są kobiety niezamężne. Badania testowe tych grup kobiet nie potwierdzają takiej opinii, a więc nie jest ona uzasadniona faktami, lecz tylko stereotypowymi przeświadczeniami. Jest to właśnie przykład uprzedzenia: «Wiadomo, że one takie są». Uprzedzenia odnosi się do całych grup, nie przyznając ich członkom prawa, by traktowano ich jako jednostki posiadające własne, indywidualne cechy. Kobiety niezamężne – jak wszyscy inni ludzie – mają cechy pozytywne i negatywne. Jest jednak rzeczą obraźliwą przypisywanie im pewnych stereotypowych cech negatywnych z góry i szablonowo.

Uprzedzenie polega na przypisywaniu identycznych cech wszystkim osobom należącym do danej grupy, bez uwzględniania istniejących w rzeczywistości różnic. Uprzedzenia nie opierają się na rzetelnej wiedzy i doświadczeniu, ale na stereotypowych opiniach [przekazywanych w rozmowach, dowcipach i środkach masowego przekazu], powodujących negatywne nastawienia emocjonalne.
Uprzedzenia odnoszą się zwykle do grup osób innych pod względem rasy, wyznania czy sytuacji społecznej. Przyczynami uprzedzeń są najczęściej: rywalizacja, konformistyczne przejmowanie obiegowych opinii lub okazja do wyładowania agresji, której nie śmiałoby się ujawnić w stosunku do innych osób. W ten sposób grupy będące przedmiotem uprzedzeń stają się kozłami ofiarnymi, o których można bezkrytycznie źle mówić, wyśmiewać, czynić obiektem niewybrednych żartów itp. Ludzie o osobowościach sztywnych, konwencjonalni, podejrzliwi i skłonni do karania szczególnie często posługują się uprzedzeniami. W naszym społeczeństwie nierzadko przedmiotem uprzedzeń są osoby samotne, zwłaszcza kobiety. Prowadziłam kiedyś badania, w których respondenci byli proszeni o ocenę poziomu znerwicowania określonych grup kobiecych. Osoby badane uważały najczęściej, że najbardziej znerwicowane są kobiety niezamężne. Badania testowe tych grup kobiet nie potwierdzają takiej opinii, a więc nie jest ona uzasadniona faktami, lecz tylko stereotypowymi przeświadczeniami. Jest to właśnie przykład uprzedzenia: «Wiadomo, że one takie są». Uprzedzenia odnosi się do całych grup, nie przyznając ich członkom prawa, by traktowano ich jako jednostki posiadające własne, indywidualne cechy. Kobiety niezamężne – jak wszyscy inni ludzie – mają cechy pozytywne i negatywne. Jest jednak rzeczą obraźliwą przypisywanie im pewnych stereotypowych cech negatywnych z góry i szablonowo.