Dwie samotności, które się wzajemnie ochraniają, dotykają i pozdrawiają. Te słowa wyrażają jedyną rzeczywistość godną miana miłości. Oboje partnerzy, jakkolwiek stopniowo, odchodzą od pierwotnego źródła swojego zainteresowania, jakim było projektowane wyobrażenie, odkrywając jeszcze piękniejszą rzeczywistość drugiej osoby. Są gotowi uznać i uszanować wzajemną inność. Każdy z nich ceni i stara się wspierać wewnętrzną wizję i tajemnicze przeznaczenie drugiego. Każdy poczytuje sobie za przywilej możność towarzyszenia drugiemu w jego rozwoju i realizowaniu wewnętrznej wizji i przeznaczenia. Genialny zmysł poetycki Rilkego pozwolił mu uchwycić naturę prawdziwej relacji miłości: Miłość jest… dla jednostki najwyższą pobudką do dojrzewania, do stawania się czymś w sobie samym, stawania się światem, światem dla siebie i dla drugiego. To ogromne, wygórowane wymaganie, coś, co czyni go wybrańcem i wzywa do wielkich rzeczy. Miłość polega na tym, że dwie samotności wzajemnie się ochraniają, dotykają i pozdrawiają.

Dwie samotności, które się wzajemnie ochraniają, dotykają i pozdrawiają. Te słowa wyrażają jedyną rzeczywistość godną miana miłości. Oboje partnerzy, jakkolwiek stopniowo, odchodzą od pierwotnego źródła swojego zainteresowania, jakim było projektowane wyobrażenie, odkrywając jeszcze piękniejszą rzeczywistość drugiej osoby. Są gotowi uznać i uszanować wzajemną inność. Każdy z nich ceni i stara się wspierać wewnętrzną wizję i tajemnicze przeznaczenie drugiego. Każdy poczytuje sobie za przywilej możność towarzyszenia drugiemu w jego rozwoju i realizowaniu wewnętrznej wizji i przeznaczenia. Genialny zmysł poetycki Rilkego pozwolił mu uchwycić naturę prawdziwej relacji miłości: Miłość jest… dla jednostki najwyższą pobudką do dojrzewania, do stawania się czymś w sobie samym, stawania się światem, światem dla siebie i dla drugiego. To ogromne, wygórowane wymaganie, coś, co czyni go wybrańcem i wzywa do wielkich rzeczy. Miłość polega na tym, że dwie samotności wzajemnie się ochraniają, dotykają i pozdrawiają.